معرفی شبکه ابتکاری اطلس اتم مغز، و راهگشایی بینش هایی درمورد اختلال اوتیسم به کمک مینی مغز سلول های بنیادی از طریق مطالعات سلولی-ژنتیکی

شبکه ابتکاری اطلس اتم مغز حرکتی برای استفاده دیتا های اساسی در نقشه سلول های مغزی است که برای تولید پروفایل های تک سلول ها و لوب ها از ۱۲ نوع از جمله انسان،موش و دیگر سلول های مغزی پستانداران کاربرد دارد و همچنین ژن های فعال در سلول هارا مطالعه می‌کند.

این روش به پژوهش های عصب شناختی سرعت داده و دیتاهای خام که به تعریف تایپ های سلول های مغزی و دیگر کارکتر های مولکولی کمک می‌کند.
با اولویت بخشیدن به پخش سریع دیتاها، این دیزاین در پرورش همکاری در آزمایشگاه ها و سرعت بخشیدن به اکتشاف سلامت و آسیب مغز و شناخت سلول های متفاوت مغز مناسب است؛
همچنین باعث مطالعه عمیق تر مغز و هموار کردن راه های دقیق برای درمان بیماری های مخرب مغز می‌شود.

کارل تامپسون، دستیار مدیر در بخش مدیریت دیتاها در موسسه آلن :
امید است با این روش بتوانیم ارزش این دیتاها را به حداکثر برسانیم و سرمایه گذاری عمومی برای این پروژه را افزایش دهیم.
بیولوژیست های محاسباتی و مهندسان نرم افزار به ایجاد این اطلس کمک می‌کنند.

از جمله پژوهش هایی که در زمینه شناسایی  سلول و ژن صورت گرفته، مطالعاتی در رابطه با اوتیسم است.
  اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD), یک اختلال عصبی رشدی است که با الگوهای رفتاری، علایق و فعالیت‌های تکراری، محدود و غیرقابل انعطاف و همچنین نقص‌های مداوم در ارتباطات و تعامل اجتماعی مشخص می‌شود. اوتیسم به طور کلی بر توانایی فرد برای درک و ارتباط با دیگران و همچنین سازگاری آنها با موقعیت‌های روزمره تأثیر می‌گذارد.

محققان با استفاده از سلول‌های بنیادی بیماران مبتلا به سندرم کمبود عملکردی MEF2C (MHS)، که نوعی نادر و شدید از اوتیسم و ناتوانی ذهنی است، ارگانوئیدهای مغزی یا «مینی‌مغز»هایی ایجاد کردند. این مدل‌ها نشان دادند که جهش در ژن MEF2C باعث عدم تعادل میان نورون‌های تحریک‌کننده و بازدارنده، و در نتیجه تحریک‌پذیری بیش از حد در مغز می‌شود.

در این ارگانوئیدها، سلول‌های بنیادی بیشتر به سلول‌های گلیال تبدیل می‌شدند و تعداد نورون‌های بازدارنده کاهش می‌یافت. افزودن مولکول‌های میکروRNA خاص به این ارگانوئیدها توانست تعادل را به حالت طبیعی بازگرداند.

در این تحقیق، دارویی به نام NitroSynapsin آزمایش شد که می‌تواند این عدم تعادل نورونی را اصلاح کرده و از تحریک‌پذیری بیش از حد نورون‌ها جلوگیری کند. این دارو به بازسازی اتصالات مغزی و محافظت از سیناپس‌ها کمک کرد.

لیپتون و تیمش قصد دارند این دارو را در مدل‌های حیوانی آزمایش کنند و امیدوارند که در آینده نزدیک بتوانند آن را برای درمان اوتیسم به انسان‌ها ارائه دهند. در حالی که هنوز نیاز به تحقیق بیشتر است تا اثرات این دارو بر انواع مختلف اوتیسم و بهبود علائم در بیماران مبتلا به MHS مشخص شود، این تحقیقات گامی هیجان‌انگیز به سوی درمان‌های جدید برای اختلالات طیف اوتیسم است.