دانشنامه لیبرتارینیسم: لغوگرایی Abolitionism

لغوگرایی اصطلاحی است که برای توصیف جناح رادیکالِ جنبش ضد برده‌داری آمریکا در طول قرن نوزدهم به کار می‌رود. در ایالات متحده، رهبر اصلی لغوگرایان، ویلیام لوید گریسون بود؛ سخنران، نویسنده، سازمان‌دهنده و ناشری سرسخت که نشریه تأثیرگذار خود، «لیبراتور» (The Liberator) را در ژانویه ۱۸۳۱ راه‌اندازی کرد.

لغوگرایی با مخالفتش نسبت به تدریج‌گرایی (Gradualism) متمایز می‌شود. توماس جفرسون و دیگر تدریج‌گرایان، اگرچه برده‌داری را به‌عنوان شری هولناک محکوم می‌کردند، اما معتقد بودند که این پدیده باید طی سالیان متمادی و به‌صورت مرحله‌به‌مرحله حذف شود تا اثرات زیان‌بار آن بر کشاورزی جنوب کاهش یابد. علاوه بر این، بسیاری از تدریج‌گرایان بر این باور بودند که آفریقایی-آمریکایی‌ها نمی‌توانند به‌موفقیت در جامعه آمریکا جذب و ادغام شوند. آن‌ها از سیاستی موسوم به «کلونیزاسیون» (کوچ دادن به مستعمرات) حمایت می‌کردند که خواهان انتقال بردگان آزادشده به مستعمرات در آن‌سوی دریاها بود.

گریسون و پیروانش، نظیر وندل فیلیپس، نه‌تنها منتقدان سرسخت تدریج‌گرایی و کلونیزاسیون بودند، بلکه به تعصبات نژادی که در میان بسیاری از طرفداران این طرح‌ها رواج داشت نیز به‌شدت می‌تاختند. بر این اساس، آنان خواهان حقوق مدنی و سیاسی برابر برای آفریقایی-آمریکایی‌ها بودند.

اهمیت لغوگرایی در تاریخ اندیشه آزادی‌خواهانه (لیبرتارین)، در تأکید آن بر «مالکیت بر خویشتن» (Self-ownership) نهفته است. گریسون استدلال می‌کرد که حقِ برده نسبت به خودش، «بر هر ادعای دیگری ارجح است.» بنابراین، ملاحظات فایده‌گرایانه، همچون تأثیری که لغو برده‌داری ممکن است بر اقتصاد جنوب داشته باشد، نباید بر حق اخلاقی برده نسبت به خویشتن مقدم شمرده شود. این استدلال اخلاقی برای درخواست لغو فوری برده‌داری ضروری بود. لغوگرایان می‌دانستند که ریشه‌کن کردن برده‌داری حتی در بهترین شرایط زمان‌بر خواهد بود، اما اصرار داشتند که هیچ ملاحظه عمل‌گرایانه‌ای (پراگماتیک) نباید بر ادعای اخلاقی مالکیت بر خویشتن پیشی بگیرد.

این تأکید بر مالکیت بر خویشتن، با برچسب «آدم‌دزد» (Manstealer) که اغلب به مالکان برده اطلاق می‌شد، به تصویر کشیده می‌شود. لغوگرایان برده‌داری را دزدی در مقیاسی بزرگ می‌دانستند، زیرا برده‌دار آنچه را که به‌حق متعلق به خودِ برده بود—یعنی بدن، نیروی کار و ثمره آن را—مصادره می‌کرد. این استدلال همچنین در جریان مباحثات متعدد درباره دیدگاه کتاب مقدس نسبت به برده‌داری مورد استفاده قرار می‌گرفت. هنگامی که لغوگرایان (که بسیاری از آنان عمیقاً مذهبی بودند) تحت فشار قرار می‌گرفتند تا احکامی از کتاب مقدس علیه برده‌داری ذکر کنند، غالباً به این فرمان متوسل می‌شدند: «دزدی مکن.»

اگرچه لغوگرایان حتی در ایالت‌های شمالی که برده‌داری در آن‌ها غیرقانونی شده بود، اقلیت کوچکی را تشکیل می‌دادند، اما نفوذ قابل‌توجهی داشتند. با وجود اینکه تمام لغوگرایان قویاً مخالف برده‌داری بودند، جریان‌ها و گرایش‌های متفاوتی در این جنبشِ نسبتاً کوچک وجود داشت که برخی از آن‌ها هنوز هم جذابیت نظری خود را حفظ کرده‌اند.

یک بحث داخلی عمده میان لغوگرایان، مربوط به تطابق برده‌داری با قانون اساسی بود. گریسون استدلال می‌کرد که چون قانون اساسی ایالات متحده برده‌داری را تأیید کرده است، پس آن سند «میثاقی با مرگ و توافقی با دوزخ» است. به همین دلیل بود که گریسونی‌ها با هر استراتژی که شامل سیاست‌های انتخاباتی به‌عنوان ابزاری برای پایان دادن به برده‌داری می‌شد، مخالفت می‌کردند. از نظر آنان، یک لغوگرای باوجدان نمی‌توانست سمت سیاسی داشته باشد، زیرا این امر مستلزم ادای سوگند برای حمایت و دفاع از قانون اساسی بود.

دیدگاه متفاوتی توسط آزادی‌خواه رادیکال و لغوگرا، لایسندر اسپونر، ابراز شد. او رساله‌های متعددی در دفاع از این موضع نوشت که قانون اساسی ایالات متحده، اگر در چارچوب حقوق طبیعی تفسیر شود، هیچ مجوز قانونی برای برده‌داری ارائه نمی‌دهد. اگرچه اسپونر بنا به دلایل دیگر با استراتژی‌های سیاسی برای پایان دادن به برده‌داری مخالف بود—او در ماهیت، اگر نه در نام، یک آنارشیست بود—اما استدلال‌های او بر لوئیس و آرتور تاپان، گریت اسمیت و دیگر لغوگرایانی که در حزب آزادی (تأسیس‌شده در ۱۸۳۹) فعال بودند، تأثیر گذاشت.

گریسون، علاوه بر رد استراتژی‌های سیاسی، یک صلح‌طلب (پاسیفیست) بود که خشونت را به‌عنوان ابزاری برای مبارزه با برده‌داری تأیید نمی‌کرد. اسپونر و دیگر لغوگرایان در این مسئله نیز با گریسون اختلاف‌نظر داشتند؛ آنان معتقد بودند که خشونت می‌تواند به‌طور مشروع در دفاع از خود استفاده شود. در واقع، در سال ۱۸۵۸، اسپونر اعلامیه‌ای با عنوان «طرحی برای لغو برده‌داری» منتشر کرد که لغوگرایان مسلح را تشویق می‌کرد تا به جنوب نفوذ کنند، بردگان را آزاد سازند و شورش‌ها را برانگیزند. بردگان پس از به دست آوردن آزادی، باید از اموال مالکان سابق خود غرامت دریافت می‌کردند. برخی از مورخان معتقدند که طرح اسپونر ممکن است بر حمله نافرجام جان براون به زرادخانه در هارپرز فری، ویرجینیا، در اکتبر ۱۸۵۹ تأثیر گذاشته باشد.

شکاف جالب دیگر در جنبش لغوگرایی ناشی از استدلال گریسون بود مبنی بر اینکه ایالت‌های آزاد باید از اتحادیه جدا شوند (Secede) و بدین‌وسیله فرار بردگان از جنوب را آسان‌تر کنند. (شعار «هیچ اتحادیه‌ای با برده‌داران» سال‌ها بر صفحه اول نشریه لیبراتور نقش بسته بود.) با این حال، همان‌طور که گریسون بعدها توضیح داد، زمانی که او صلح‌طلبی خود را کنار گذاشت تا از شمال در طول جنگ داخلی حمایت کند، حق جدایی تنها شامل ایالت‌هایی می‌شد که انگیزه‌ای عادلانه داشتند؛ بنابراین جنوب از این حق برخوردار نبود و می‌شد آن را مجبور به پیوستن مجدد به اتحادیه کرد.

در اینجا نیز دوباره این لایسندر اسپونر بود که به‌عنوان فردی دگراندیش و مستقل در میان لغوگرایان ظاهر شد. در سه جزوه با عنوان «خیانت نیست: قانون اساسیِ فاقد اقتدار»، اسپونر با وجود مخالفت شدیدش با برده‌داری، از حق ایالت‌های جنوبی برای جدایی دفاع کرد. اسپونر همچنین تفسیری اقتصادی از علل جنگ داخلی ارائه داد، در حالی که نقش برده‌داری را در ایجاد آن درگیری کم‌رنگ جلوه می‌داد.


- منبع:
Thea Encyclopedia Libertarianism / Ronald Hamowy

ترجمه: محمد کهربی


منابع بیشتر برای مطالعه:

• Garrison, William Lloyd. Documents of Upheaval: Selections from William Lloyd Garrison’s “The Liberator,” 1831–1865. Truman John Nelson, ed. New York: Hill & Wang, 1966.
  

• Jaffa, Harry. A New Birth of Freedom: Abraham Lincoln and the Coming of the Civil War. Lanham, MD: Rowman & Littlefield, 2000.
  

• Ruchames, Louis, ed. The Abolitionists; A Collection of Their Writing. New York: Putnam, 1963.
  

• Spooner, Lysander. No Treason: The Constitution of No Authority. Boston: L. Spooner, 1867