برادری الهی داشتم که بر شنیدن حریص تر بود تا گفتن(علی ع)

امام ع به دوست صمیمی خود و صفاتش اشاره می کند:

1- چیزی را که انجام نمی داد ، نمی گفت،

یعنی مخاطب اول در تعلیم و تربیت خودش بود.

یعنی چیزهای زیادی را می دانست اما چون هنوز فرصت عمل بر آن ها را نیافته بود نمی گفت.

2- سکوت نمودن (همراه با تفکر) یک نوع رفتار برای او محسوب می شد.

یعنی همانطور که مردم شخصی را به صفت سخنوری و خطیب توانا می شناسند،

او را مردم به صفت یک انسان ساکت می شناختند.

در فرمایش پیامبر، سکوت نخستین مرحله علم است.

ادامه بحث در نهج البلاغه آمده است.