بیشترین حسرت بر بزرگترین خسارت

فرض کنید بدانیم ۷۰ سال دیگر زنده ایم، اما به این ترتیب که ۱ سالش را در محله و کشور خودمان هستیم و ۶۹ سال دیگر را باید به یک کشور خارجی برویم و از آن جا هم دیگر نمی توانیم بازگردیم. ما این ۱ سال را دیگر به فکر خانه عوض کردن یا خرید لوازم مختلف نیستیم، همه امکاناتمان را به طلا یا دلار تبدیل می کنیم که در آن کشور خارجی به دردمان بخورد. می رویم زبان خارجی مخصوص آن کشور و تاریخ آن را می خوانیم چرا که بیشتر عمرمان را قرار است آنجا باشیم.

پیامبران الهی همه شان به بشر می گویند: بیشترین بخش از زندگی تو در جهان دیگری است.

اگر به این حقیقت فکر کنیم، متوجه می شویم چرا روز قیامت همه افسوس می خورند.

روز غبن، روز ندامت، روز حسرت ، این ها از اسامی روز قیامت است.

در آن روز به فرمایش قرآن، مردم تازه متوجه می شوند که زمان را از دست داده اند و در محاسبات زندگی، از اهمیت آن روز غافل بوده اند. انگشت حسرت می گزند که ای کاش مسیر درست پیامبر را در زندگی دنیا می رفتند.

انسان به خود می گوید : ای کاش برای این زندگی، زاد و توشه ای از قبل می فرستادم. ( یقول یا لیتنی قدمت لحیاتی سوره فجر)

حسرت روز قیامت مخصوص گناهکار نیست،‌ نیکوکاران هم حسرت می‌خورند که ای کاش اعمال نیک بیشتری انجام می‌دادیم.