تو نیز گر بخفتی به از آنکه در پوستین خلق افتی(سعدی)

نبیند مدعی جز خویشتن را

ما به خودمان بسیار واله و شیداییم.

اگر کاری کنیم فقط همان را میبینیم زیرا چشممان به علت خودبینی ، نابینا شده است. اگر خداوند آن بیناییمان را باز گرداند متوجه میشویم که چقدر ناتوان و بی مقدار بوده ایم.

بزرگان و امامان ما اگرچه کاملترین بودند ولی همواره خود را ناتوان ترین و گنهکار ترین خلق در پیش خدا می دانستند تا لحظه ای متوجه خود و دچار عجب و خود پسندی نشوند.