حیات حقیقی

مولانا اشاره می کند که: حیات واقعی را انسانهایی می چشند که دل به دریای رنج و سختی بزنند و تا سر حد مرگ تلاش کنند، بترسند و درد بکشند. به دنبال این رنج، سرمایه هایی از انسان مصرف میشود و در برابرش او وارد دنیایی جدید و درکی خاص و زندگانی خاص می شود اگرچه هنوز در همین دنیای مادی است.

آب حیوان یعنی آب حیات جاودان، در افسانه های قدیم در همه ملل، افراد شرور (و حتی خوب) به دنبال این آب حیات می گشتند که اگر از آن می نوشیدند عمر جاودان می یافتند و هیچ بیماری و پیری بر آنان مسلط نمی شد. این چشمه آب حیات، در فضایی تاریک و سرد و سخت قرار دارد که رسیدن به آن تقریبا ناممکن است.

مولانا می فرماید مسیر رسیدن به سعادت واقعی از رنج ها و دردها میگذرد، پس باید با آنها انس بگیریم و نترسیم.

داستان سربازی،

در خدمت سربازی دوساله جنگ، مطرح بود که افراد می توانستند انتخاب کنند که یک سال اول را در منطقه جنگی باشند و یک سال دوم را در شهر خدمت کنند و یا برعکس؟

پاسخ من این بود که انتخاب جنگ و کار سخت برای سال اول بهتر است، چون هرچه بگذرد ، به استراحت و آسایش ، نزدیکتر خواهیم شد و فضای روانی بهتری را حتی در همان یک سال اول تجربه میکنیم.

اما اگر ابتدا کار ساده و آسایش را انتخاب کنیم، آن خوشی هم خیلی خوش نمیگذرد چون از نظر روانی، منتظریم که ماه به ماه، به شروع سال سختی نزدیکتر میشویم.