سه کوری (مولوی)

در درگاه الهی ما باید احساس ناتوانی خود را با خدا چون گدایان بگوئیم و ناله کنیم که:

خدایا من از درک حقایق و دیدار تو نابینا هستم ضمنا فکر آلوده و مغرور من،

ناله راز و نیازم را چون آواز سگان بد آهنگ نموده است پس خداوندا ما از نیکان درگاهت

بیشتر شایسته توجه تو هستیم.

مولانا میفرماید، این فرد کور، چون اهل ذوق و اهل دل بود، برای صدای زشتش توجیه لطیفی آورد و خود را بدبخت تر از کوران عادی نشان داد مردم هم به او بیشتر کمک کردند.

اگر ما انسان ها هم کوری و هم صدای بد داشته باشیم و هم دل بی ذوق و ناپاک، این میشود سه کوری و پشت کردن به خدا است. منظورش این است که اگر هیچ عبادت و خدمتی هم نکرده ای و حتی بلد نیستی چگونه دعا کنی، برو به درگاهش و همین را بگو که پس خدایا من به لطف تو مستحق ترم.

به هر حال راهی که نشان می دهد و در دعا ها هم هست این است که:

اولش، عیبها و ناتوانی ها و کوری ها و گناهان و نفهمی های خود را به خدا اقرار کنیم، حتی الامکان با زبان خوش و شیرین دعا مانند ادعیه ائمه ع.

دومش، اگر هم بلد نیستیم چگونه بدیهامان را به او بگوییم، همینطور آشفته و از سر صدق بگوئیم و به درگاهش ناله کنیم. مهم صدای ناله عجز و اعتذار است.

ناله کافر که در جهنم خدا را میخواند ولی خدا میفرماید "حرف نزن" چون از قلب ناپاک برمیخیزد.

در قرآن مکالمه ای بین کافران و پروردگار است که دعا میکنند و اجابت نمیشود چرا؟

أَلَمْ تَكُنْ آيَاتِي تُتْلَىٰ عَلَيْكُمْ فَكُنتُم بِهَا تُكَذِّبُونَ ‎﴿١٠٥﴾‏ قَالُوا رَبَّنَا غَلَبَتْ عَلَيْنَا شِقْوَتُنَا وَكُنَّا قَوْمًا ضَالِّينَ ‎﴿١٠٦﴾‏ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظَالِمُونَ ‎﴿١٠٧﴾‏ قَالَ اخْسَئُوا فِيهَا وَلَا تُكَلِّمُونِ ‎﴿١٠٨﴾مومنون

آیا آیات من بر شما خوانده نمی‌شد و [همواره‌] آن را مورد تکذیب قرار نمی‌دادید؟ (۱۰۵) می‌گویند: «پروردگارا، شقاوت ما بر ما چیره شد و ما مردمی گمراه بودیم.» (۱۰۶) پروردگارا، ما را از اینجا بیرون بر، پس اگر باز هم [به بدی‌] برگشتیم، در آن صورت ستمگر خواهیم بود. (۱۰۷) می‌فرماید: «[بروید] در آن گم شوید و با من سخن مگویید.» (۱۰۸)