چرا در دنیا یک شب بیشتر بمانیم ؟ (شب عاشورا)

همه میدانیم که داستان کربلای باید روز تاسوعا تمام میشد اما امام حسین ع از طریق حضرت عباس، یک شب مهلت گرفت و دلیل آن را چنین فرمودند:

این یک شب را تا فردا از آنها مهلت بگیر! تا برای خداوند ، نماز بخوانیم، و دعا و استغفار کنیم.

چراکه خداوند می داند من نماز، و تلاوت قرآن، کثرت دعا، و استغفار را دوست دارم.

تفکر در فرمایش امام ع در آن لحظات خاص درس بزرگی به ما می دهد.

التماس دعا به همه دوستان و یاد گذشتگان و والدین و دوستان و معلمان در نماز و دعا و استغفار و تلاوت قرآن در کنار عزاداری ها

پ ن

اینکه امام با آنهمه شناختی که از آخرت دارد اما میخواهد یک شب دیگر در دنیا زنده باشد،

در داستان قارون در قرآن امده:

وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَلَا تَنسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا وَأَحْسِن كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَلَا تَبْغِ الْفَسَادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ سوره قصص آیه ۷۷

ﻭ ﺩﺭﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ، ﺳﺮﺍﻱ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺐ; ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ; ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﻦ; ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﺒﺎﺵ، ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ!

خیلی ها تفسیر کرده اند که یعنی همه توان خود را صرف آخرت نکن و بهره ای هم از لذات دنیوی ببر!

در تفسیر المیزان آمده:

وَ ابْتَغِ فِيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ ...) در آنچه خدا به تو عطا كرده از مال دنيا، خانه آخرت را بطلب، و با آن آخرت خود را تعمير كن، به اينكه آن مال را در راه خدا انفاق نموده، و در راه رضاى او صرف كنى.

(وَ لا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا)- يعنى آن مقدار رزقى را كه خدا برايت مقدر كرده ترك مكن، (و آن را براى بعد از خودت به جاى مگذار)، بلكه در آن براى آخرت عمل كن، چون حقيقت بهره و نصيب هر كس از دنيا همان چيزى است كه براى آخرت انجام داده باشد، چون آن چيزى كه برايش مى‌ماند همان عمل است.

بعضى‌ از مفسرين، جمله مورد بحث را چنين معنا كرده‌اند كه: فراموش مكن اين معنا را كه نصيب تو از مال دنيايى- كه به تو روى آورده- مقدار بسيار اندكى است، و آن همان مقدارى است كه مى‌پوشى و مى‌نوشى و مى‌خورى، بقيه‌اش زيادى است، كه براى غير از خودت باقى مى‌گذارى، پس از آنچه به تو داده‌اند به قدر كفايت بردار، و باقى را احسان كن،

اتمام تفسیر المیزان.

یعنی زندگی مادی دنیا غایت و هدفی دارد و آن همانا انجام اعمال نیک و برداشتن توشه آخرت است. این توشه تنها در فضای سخت و خاص دنیا قابل کسب است و در زندگی آخرت امکان ندارد،

مولا علی ع میفرماید:

الیوم عمل و لا حساب و غدا حساب و لا عمل

اعمالی که امروز در زندگی دنیا میتوانیم انجام دهیم و رشد کنیم در آخرت امکانش نیست،

پس:

نماز، قرآن، ذکر و عبادات، کارایی خاصی در محیط دنیا دارد که امام ع حاضر میشود یک شب بیشتر در دنیا باشد.

جامی در هفت اورنگ اشعاری دارد:

داستان سپاه اسکندر در ظلمات و سنگریزه ها
چون سکندر به قصد آب حیات

کرد عزم عبور بر ظلمات

بر زمینی رسید پهن و فراخ

راند خیل و حشم در آن گستاخ

هر کجا می شد از یسار و یمین

بود پر سنگریزه روی زمین

اسکندر در جستجوی آب حیات به فضایی تاریک رسید که زمینش بر از سنگریزه بود.

به سربازانش گفت:تا از اینجا دور نشدیم ، از سنگریزه های قیمتی زیر سم اسبانتان بردارید، چون در سختی های بعدی بکارتان می آید.

بعضی سربازان که او را قبول داشتند شروع کردند به جمع کردن سنگریزه، بعضی هم گفتند بیخود میگوید، خیالات است.

ساعتی گذشت و از آنجا دور شدند و هوا که روشن شد تازه متوجه شدند چه ثروتی را از دست دادند.

بعضی گفتند

کاشکی بهر امتحان باری، کردمی زان ذخیره مقداری

ای کاش برای امتحان اسکندر ،کمی برمیداشتیم و احتمال میدادیم شاید حرفش درست باشد تا الان چنین دست خالی نبودیم.

دنیا تاریک است و عبادات و کار خیر مانند سنگریزه ، برما جلوه نمیکند تا روز روشن قیامت، درخشش و قیمتش معلوم گردد.