یکی را خری در گل افتاده بود(سعدی)

کتاب بوستان قدیمی مصور داشتم یادداشتی از ان را این جا می آورم،

یکی را خری در گل افتاده بود/ ز سوداش خون در دل افتاده بود

بیابان و باران و سرما و سیل / فرو هشته ظلمت بر آفاق ذیل

همه شب در این غصه تا بامداد/ سقط گفت و نفرین و دشنام داد

نه دشمن برست از زبانش نه دوست / نه سلطان که این بوم و بر زآن اوست

قضا را خداوند آن پهن دشت / در آن حال منکر بر او بر گذشت

شنید این سخنهای دور از صواب / نه صبر شنیدن، نه روی جواب

ملک شرمگین در حَشم بنگریست / که سودای این بر من از بهر چیست؟

یکی گفت شاها به تیغش بزن / که نگذاشت کس را نه دختر نه زن

نگه کرد سلطان عالی محل / خودش در بلا دید و خر در وحل

ببخشود بر حال مسکین مرد / فرو خورد خشم سخنهای سرد

زرش داد و اسب و قبا پوستین / چه نیکو بود مهر در وقت کین

یکی گفتش ای پیر بی عقل و هوش / عجب رستی از قتل، گفتا خموش

اگر من بنالیدم از درد خویش / وی انعام فرمود در خورد خویش

بدی را بدی سهل باشد جزا / اگر مردی أَحسِن إلی مَن أساء

_

سودا= فکر و اندیشه

وَحَل = گِل

صبر:بر بلایی که میرسد

حلم: در همان وسط صحنه مانند داستان فوق خشم را فرو میخوریم و حتی بر عکس عمل می کنیم

#سعدی