ممنونم ازت! برای همه چیز ممنونم.

می‌خوام از تلاش‌های زیادی که برای زندگی و خودت و همه چی انجام می‌دی ازت تشکر کنم. روزت پر از انرژی و امید

دقت کردی چقدر از بچه‌ها تشکر می‌کنیم؟ حتی برای کار نکرده هم ازشون قدردانیم.

ما آدم بزرگ‌ها باید هوای خودمون رو داشته باشیم. گاهی از هم تشکر کنیم. بدونیم کاری که می‌کنیم نه راحت هست نه ساده. لازم نیست با متر و عیار افراد موفق بهش نگاه کرد یا منتظر موند تا به یک جای فوق‌العاده رسید. ما هر روز و هر لحظه نیاز به تشکر کردن داریم.

• ممکنه انتهای جاده مشخص نباشه؛
• یا حتی از یک پیچ دیگه خبر نداشته باشیم؛
• ممکنه اشتباه بریم؛ لازم باشه هدف جدیدی انتخاب کنیم.
• ممکنه طرد بشیم؛ کنار گذاشته بشیم. هر اتفاقی بیافته این مائیم و جاده.

همین لحظات هست که باید بیشتر از خودمون تشکر کنیم که با وجود ابهام، شجاعت داشتیم و حرکت کردیم. طرح ریختیم؛ ساختیم. خراب کردیم و باز هم می‌سازیم.

مگر نسخه آماده برای زندگی بوده؟ معلومه نه! ما داریم این زندگی رو می‌سازیم. قرار نیست از خالق این اثر تشکر بشه؟

ما نیاز داریم از هر قدمی که برمی‌داریم مطمئن بشیم. ولو کاری تکراری، یکنواخت و ملال‌آور باشه، حتما باید تشکر کرد چون اسقامت و تلاش داشتیم تا برای چیزی که می‌خواهیم ملال را تحمل کنیم.

وقتی بدونیم واقعا کار سختی را داریم انجام می‌دیم ناامیدی کمتر فشار می‌یاره. به خودمون حق می‌دیم ناامید بشیم، مثل هر آدم بزرگ دیگری غمگین بشیم. در واقع ما تنها نیستیم. آدم‌های شریف زیادی در این جهان برای اهداف انسانی و شریف ایستادند. ما هم کنار آن‌ها. اگر بدانیم کاری که انجام می‌دیم چقدر مهم و سخت هست، از اشتباه و خستگی شرمنده نمی‌شیم. دوباره برگردیم که قدمی جلو بریم.

فیلم سخنرانی پادشاه (The King's Speech) رو دیدی؟ ما شاه رو برای سخنرانی (که ظاهرا یه اتفاق معمولی هست) تحسین می‌کنیم چون واقعا حس و حال شاه رو درک می‌کنیم. فیلم شما رو به لایه‌های عمیق‌تر شخصیت و روان شاه می‌بره. می‌بینید چه اراده و تلاشی پشت سخنرانی هست.

دوستان عزیزم، ما همگی اراده و تلاش خوبی برای کارهای ظاهرا ساده انجام می‌دیم. فقط هنوز کسی فیلم ما رو نساخته. هر کس رو باید با خودش سنجید.

هر کس معیار و درجه خودش رو داره

تصویری که رسانه از موفقیت به ما نشون می‌ده درست نیست. بنظرم موفقیت خیلی نزدیکتر و ساده‌تر از چیزی هست که انتظار داریم. من مرد و زنی رو که برای خانواده‌اش تلاش می‌کنه واقعا تحسین می‌کنم. ما نمی‌دونیم در زندگی این‌ها چه می‌گذره. این آدم‌ها با تلاش و مهربانی‌شون به زندگی یه معنای جدید بخشیدن.

زندگی هر کدوم از ما شنیدنی هست. باید خوب دید، حسش کرد. یکی از بچه‌ها بعد هر کلاس زبان عذرخواهی می‌کرد. میگفت هم باهوش هم شاگرد اول بوده اما این زبان رو مثل خنگولا شده. از دید من تلاشی که بخرج می‌داد ستودنی بود. من کسی رو می‌دیدم که «از درد یاد نگرفتن یا عقب ماندن از رویاهاش گریه می‌کرد و دست از تلاش برنمی‌داشت؛» این قشنگ نیست؟

براش توضیح دادم «یه بچه با گیرایی بالا و تمرکز فوق‌العاده چندین سال طول می‌کشه زبان مادری‌ش رو یاد بگیره. تو که چند جا کار می‌کنی تازه انتظارت هم بیشتر از بچه است! باید قبول کرد یاد گرفتن زبان کار سختی هست. تو با این استعداد و ویژگی‌ها داری خوب کاری می‌کنی. پس از خودت تشکر کن.»

از پدر زحمت‌کش، مادر خانه‌دار، از کسی که با وجود بیماری مشتاقانه ادامه می‌ده، از کسی که در این شرایط مصمم به رشد هست. هر آدمی داستان داره که سزاوار تحسین هست. آرنولد شوارتنگر رو که دیدی چطوری آهنی و مکانیکی حرف می‌زنه. مدتی کلاس حذف لهجه می‌رفته. اتفاقا همین لهجه به رشد آرنولد کمک زیادی کرده. آرنولد قشنگ توضیح می‌ده که چقدر خودش منحصربفرد می‌دونسته تا به این موقعیت رسیده.

He didn't let anyone discourage him, even when people told him he had a funny accent. Instead, he worked at removing his accent and learnt as much English as possible. He has said openly that it was difficult for him when he first moved to America, but that it never stopped him.

جمع‌بندی

ما وظیفه خودمون می‌دونیم از بچه‌ها حمایت کنیم. هر روز ازشون تشکرمی‌کنیم؛ رفتار و داشته‌هاشون رو می‌بینیم. پیشرفت‌هاشون رو حس می‌کنیم. شاید بی‌دلیل ازشون تشکر کنیم. ما آدم بزرگا باید هوا خودمون داشته باشیم؛ گاهی از هم تشکر کنیم برای لبخند و امیدی که بر لب و دل داریم وقتی زندگی سخت هست و با تمام وجود هر کاری بلدیم براش انجام می‌دیم.

تلاش و امید داشتن برای زندگی کار کمی نیست. ما آدم بزرگ‌ها شایسته تشکر هستیم.

من چندان آدم معتقدی نیستم اما می‌خوام این رو بهتون بگم. اعتقاد به خدا، به مسیر و زندگی جهت بهتری می‌ده. در واقع تشکر از خودمون قدردانی از خدا هم هست و برعکس. گفتن این حرف برام سخته چون خوشم نمی‌یاد توصیه کنم یا پند بدم. در اون جایگاه نیستم. خلاصه حس کردم گفتنش کامل‌کننده حرفم باشه.

در نهایت می‌خوام دعوت‌ت کنم به دیدن عکس‌های جاده از عباس کیارستمی. زندگی می‌تونه شبیه هر کدوم از این جاده‌ها باشه.

رفقا خیلی مخلصم. امیدوارم از خوندن این مطلب حس بهتری گرفته باشید.

روزگارتون پر از مهر و امید