چرا دسترسی به اینترنت به یکی از موارد حقوق بشری تبدیل شده است

حزب کارگر قول می‌دهد در صورت پیروزی در انتخابات، پهنای باند رایگان برای تمام خانواده‌های انگلیس فراهم کند.

برای انجام این کار، این حزب می‌خواهد زیرساخت‌های پهنای باند شرکت BT را ملی کرده و از غول‌های اینترنتی مانند گوگل و فیس بوک مالیات دریافت کند. هرچه‌ آنقدر در مورد این طرح فکر کنید، حداقل نشان دهنده اینست که اینترنت نه تنها به یک ابزار اساسی برای انجام اعمال زندگی روزمره تبدیل شده، بلکه برای به عمل آوردن حقوق سیاسی نیز بسیار مهم است.

به همین علت این سرویس و امکانات باید برای همه افراد، حتی کسانی که قادر به پرداخت هزینه آن نیستند، نه تنها در انگلستان، بلکه در سراسر جهان به طور رایگان ارائه شود.

امروزه دسترسی به اینترنت برای به سر بردن یک زندگی مناسب و با حداقلات آن نیاز است. منظور از این زندگی فقط به معنی زنده ماندن نبوده و شامل حقوق سیاسی می‌شوند که به ما قدرت تاثیر داشتن در قوانین داده و زندگی‌مان را شکل می‌دهند. به همین دلیل حقوقی مانند گفتار آزاد ، اجتماع آزاد و اطلاعات آزاد از جمله حقوق اساسی مندرج در اعلامیه جهانی سازمان ملل متحد می‌باشند. از همه مهم‌تر، هر کسی برای استفاده از حقوق سیاسی خود باید فرصت برابری داشته باشند.

پیش از اینترنت ، بیشتر مردم در دموکراسی‌ها فرصت تقریباً برابری داشتند تا از حقوق سیاسی خود استفاده کنند. آن‌ها می توانستند رای دهند، با روزنامه ها یا نماینده سیاسی خود ارتباط برقرار کنند، در جلسات عمومی شرکت کنند و به سازمان ها بپیوندند.

اما هنگامی که برخی از افراد به اینترنت دسترسی پیدا کردند، فرصت‌های آن‌ها برای استفاده از حقوق سیاسی در مقایسه با افرادی که به اینترنت دسترسی ندارند، بسیار بیشتر شد. آن‌ها توانستند دیدگاه‌های خود را به صورت آنلاین منتشر کنند تا میلیون‌ها نفر آن‌ها را دیده، بدون نیاز به دیدار حضوری با یکدیگر متحد شده و خیل عظیمی از اطلاعات سیاسی غیرقابل دسترس را به دست آورند.

امروزه بخش اعظمی از مذاکرات سیاسی ما بصورت آنلاین برگزار می‌شوند، بنابراین به نوعی حقوق سیاسی ما فقط از طریق اینترنت قابل استفاده است. این بدان معناست که دسترسی به اینترنت برای افراد ضروری می‌باشد تا فرصت‌های تقریباً برابری داشته باشند و از آزادی های سیاسی خود استفاده کنند، همین موضوع نشان دهنده اینست که چرا باید دسترسی به اینترنت را به عنوان یکی از حقوق بشری بشناسیم.

به عنوان یک حقوق بشری دسترسی به اینترنت باید از دو نظر رایگان باشد. ابتدا باید شنود نشده، بدون سانسور و بدون وقفه باشد. همانطور که مجمع عمومی سازمان ملل متحد در یک قطعنامه غیر متعهد در سال 2016خواستار شده‌است. دیگر این که، دولت ها باید زیرساخت هایی با حداقلات مناسب را بدون درنظر گرفتن دارایی‌های شهروندان، تضمین کنند. این بدان معنی است که بودجه این خدمات باید جزئی از حداقل مزایای رفاهی باشد و بدون هزینه برای کسانی که نمی توانند هزینه آن را بپردازند، ارائه شود (در حال حاضر در آلمان بدین گونه است).

در کشور‌های در حال توسعه، تضمین زیرساخت‌های دیجیتالی قابل دسترس برای همه ممکن است بسیار گران به عمل آید. اما با ارزان‌تر شدن تکنولوژی مورد نیاز، دسترسی همگانی در قدم اول می‌تواند از طریق وای‌فای رایگان در اماکن عمومی تامین شود. خدمات می‌توانند با حالتی ساده آغاز شده و با گذشت زمان رشد کنند.

با این حال در کشور‌های در حال توسعه تنها مانع در مسیر تحقق دسترسی همگانی، زیرساخت‌های گران قیمت نمی‌باشد. زیرا برای مثال گسترش اینترنت همچنین می‌تواند با ترویج برابری جنسیتی، سواد آموزی و آموزش مهارت‌های دیجیتالی افزایش یابد. به همین دلیل کشورهای توسعه یافته باید با رعایت تعهدات خود به اهداف توسعه پایدار سازمان ملل، از این فعالیت‌ها حمایت کنند.

آیا همه شهروندان انگلیس باید در خانه‌های خود دسترسی به پهنای باند آزاد داشته باشند؟ دلایل خوب بسیاری برای ارائه بهترین دسترسی ممکن به اینترنت وجود دارند. افزایش بهره وری اقتصادی، تسهیم هرچه یکنواخت تر خدمات رفاهی در سراسر کشور، یا ترویج فرصت هایی برای تعامل اجتماعی و مشارکت مدنی از جمله این دلایل می‌باشند.

اما مهم‌ترین موضوع این است که تضمین شود همه افراد بدون استثنا دسترسی به اینترنت داشته باشند تا با فرصت‌های برابری از آزادی‌های سیاسی خود استفاده نمایند. دسترسی تضمینی به اینترنت باید یک حق انسانی در دنیای مجازی‌مان دانسته شود، جدا از آن که چه کسانی باید مسئول تامین هزینه آن باشند.

این نوشته ترجمه‌ مقاله Why internet access has become a human right برای نشریه لاجیسیا می‌باشد.