برای ایران

ای خاک سوخته، ای زمینِ خونین،

چگونه تاب آوردی که دستانِ پلیدِ دشمن، گل‌های نازنینت را پرپر کند؟

چگونه اشک‌هایت را پنهان کردی، وقتی مادری، پیکرهای بی‌جانِ فرزندش را در آغوش گرفت؟

مادری که دستانش خالی است،

چشمانی که دیگر امیدی ندارند،

گهواره‌ای که برای همیشه خاموش شد،

و فریادی که در گلوی تاریخ گیر کرده است.

اما این خون‌ها بی‌پاسخ نخواهد ماند،

این دردها در دل‌ها شعله‌ور خواهد شد،

این زخم‌ها، فریادِ انتقام را در جان‌ها زنده خواهد کرد.

ما فراموش نخواهیم کرد،

ما سکوت نخواهیم کرد،

ما تا آخرین نفس، برای عدالت، برای خون‌های ریخته‌شده،

خواهیم ایستاد، خواهیم جنگید،

و فریادِ خشم را در گوشِ جهان خواهیم پیچاند.انتقام نزدیک است...

انتقام فقط یک واژه نیست، فقط یک شعار نیستند.

این سوگند ماست.

این‌ عهد ماست.

این تقاص خون‌هایی هستند که بر خاک ریخته شد،

و ما، وارثان این خون‌ها،

تا روزی که عدالت برقرار شود،

تا روزی که ظلم نابود شود،

تا روزی که هیچ کودکی در آتش جنایت نسوزد،

خواهیم ایستاد، خواهیم جنگید...

و آزادی را فریاد خواهیم زد.