نقد فیلم Nightmare Alley

«کوچه کابوس ، ایده‌ای عالی پرداختی ناامیدکننده»
کوچه کابوس یا nightmare alley آخرین ساخته‌ی دل تورو ، ایده‌ای فوق العاده و پرداختی ناامیدکننده داشت .
فیلمی که شخصیت‌های فرعی به عرصه‌ی فراموشی سپرده می‌شوند ، رابطی عاطفی شخصیت‌های اصلی شکلی بسیار ناقص دارد ، یک سوم ابتدایی فیلم بسیار خسته کننده و از لحاظ بصری نامربوط با ادامه‌ی فیلم است و به طور خلاصه فیلمنامه لنگ میزند .
دل تورو که سابقه‌ی جالبی در پرداخت دنیای فانتزی و هیولاها دارد این بار به سراغ هیولایی انسانی میرود . انسانی که می‌تواند آنقدر نزول کند که وارد دنیای ترسناک هیولاها شود. بردلی کوپر با استادی تمام این هیولا را به عرصه‌ی نمایش می‌گذارد و تمام سه لایه‌ی شخصیتی کاراکتر اصلی را هنرمندانه بازی میکند.
از طرفی کیت بلانشت با بازی محشر خود در نقش یک روانشناس اغواگر شانس خود را برای اسکار مکمل زن بیشتر میکند .
متاسفانه باید گفت صرف نظر از بازی فوق العاده‌ی بردلی کوپر و کیت بلانشت ، دیگر اعضای گروه بازیگری موفقیتی حاصل نمی‌کنند و تنها دلیل این شکست همان فیلمنامه‌ی ضعیف است . برای مثال کاراکتر صاحب سیرک در یک سوم ابتدایی فیلم با بازی ویلیام دفو که سابقه‌ی خوبی در کاراکترهایی شرور دارد پرداختی بسیار ضعیف و کسل آور داشت ، حتی مرگ پیرمرد شعبده باز و جدایی عاطفی دو شخصیت اصلی هیچ احساس و درامی را خلق نمیکند .
بجز نکات منفی فیلمنامه ، فیلم در کارگردانی به شدت قوی عمل میکند . دل تورو به خوبی میتواند فضای فیلم های نوآر و رازآلود را خلق کند و فیلم را جزو شاهکارهای بصری ۲۰۲۱ قرار دهد.
پایان بندی فیلم را نیز میتوان نه تنها جزو افتخارات فیلم دانست بلکه میتوان آن را جزو بهترین پایان بندی‌های فیلم های دل تورو خطاب کرد. یک پایان بندی ترسناک ، همراه ضربه و انتقام .