به خودت زمان نده! (قانون پارکینسون)

امروز میخوام راجع به مفهومی صحبت کنم به نام: «قانون پارکینسون»
اول ببینید موارد زیر براتون آشنا هست یا نه:

• امتحانی که بیست روز براش وقت داشتی! ولی کی خوندی؟ ساعت ده شب امتحان تا هشت صبح که امتحانه :)
• تمرینی که یک هفته فرصت داشت! ولی آخر سر، زنگ نهار قبل کلاس نوشته شد.
• عروسی فلان فامیل نزدیک بود! ۶ ماه فرصت بود برای لاغر شدن. نتیجه؟ سرچ گوگل یک هفته قبل عروسی :«چگونه در یک هفته بیست کیلو کم کنیم؟»

و خیلی موارد مشابه اینا که قطعا براتون اتفاق افتاده. و اینجاست که قانون پارکینسون وارده میشه..
قانون پارکینسون بیان میکنه:

«هر کاری، به اندازه‌ی زمانی که به آن اختصاص داده شده است، طول میکشد!»

این مفهوم برای اولین بار توسط سایریل نورث کوت پارکینسون نویسنده و تاریخ‌دان انگلیسی در سال ۱۹۵۵ در مجله‌ی اکونومیست مطرح شد و بعدا در پاراگراف اول کتاب او جا گرفت.

پارکینسون خودش کارمند دولت بریتانیا بود اعتقاد جامعه و مردم اون زمان بر این بود که سخت کار کردن، بهتر از سریع و هوشمندانه کار کردن است. اما اون معتقد بود:

«هرچه اندازه و حجم چیزی بزرگ شود، کارآمدی و بازده آن پائین می‌آید.»

اون در واقع به این باور بود که:

حتی اگر به کارهای پیش پا افتاده و آسون، وقت زیادی اختصاص بدیم، باعث پیچیدگی و سختی اون‌ها میشیم. هرچه زمانی که به انجام کاری اختصاص داده میشه کوتاه‌تر بشه، اون کار ساده‌تر و آسون‌تر به انجام میرسه!

به عنوان مثال اگر انجام دادن کاری به سه ساعت زمان مفید نیاز داشته باشه و برای اون یک هفته وقت بذاریم، تنها باعث دلهره و استرس برای به کمال رسوندن اون خواهیم شد و احتمالاً در نهایت، تاثیری بر کیفیت کار نخواهد داشت.

و این چیزیه که تو جامعه اشتباه جا افتاده!

• کارمندها برای بیشتر کار کردن اضافه حقوق میگیرن، و نه برای مفیدتر کار کردن.
• کنکوری‌ها برای ساعت مطالعه بالا تشویق میشن و نه برای مطالعه‌ی مفید!

میتونیم از این قانون برای پربازده کردن کارهامون استفاده کنیم.

زمان انجام کارهاتون رو محدود کنید، به خودتون وقت ندید!

• بجای اینکه بگید امروز یک فصل شیمی میخونم و یا یک ساعت ورزش میکنم، بگید تا دو ساعت دیگه یک فصل شیمی رو تموم میکنم و تا قبل از ساعت چهار ورزشم رو میکنم.
• شارژر لپتاپ رو از برق بکشید و بگید تا وقتی شارژ لپتاپ تموم شد باید کارم رو به اتمام برسونم.
• با دیگران که درس یا کار مشترکی دارید، زمان‌هایی رو هماهنگ کنید که تا قبل اون زمان کار انجام شده باشه و در اون زمان باهم کار یا تمارین رو بررسی کنید! (تعهد ایجاد کنید)

و نکته‌ی اساسی این قانون اینه که:

زمانی که میخواید برای کاری در نظر بگیرید رو به «حداقل»ای برسونید که اون کار به خوبی انجام شه!
و نه اینکه انقدر زمان رو کم بگیرید که کار ناقص و پراشکال انجام بشه.
(حواستون رو جمع کنید خود این نکته تبدیل به بهونه‌ای برای زیادی زمان دادن و کار نکردن نشه :))

اگه تا به حال این کار رو انجام دادید، از تاثیرش برام بنویسید و اینکه راجع بهش چی فکر میکنید!

و اینکه شاید کار عمیق بتونه مکمل درجه یکی برای کاربردی‌تر شدن این قانون باشه! اگر دوست داشتید در موردش بیشتر بدونید میتونید مطلبم در موردش رو از اینجا بخونید: https://vrgl.ir/bDr5Q