کالیگولا، بدنامان تاریخ!

کالیگولا نمایشنامه‌ای از آلبرکامو?

?کالیگولا مرد جوانی که قدرت و شور زندگی او را به اوج جنون می‌رساند، فرمانروای بی‌رحمی که به جنگ با مرگ و هستی برمی‌خیزد.

امپراتوری که در واقعیت هم وجود داشته است و کامو از این شخصیت تاریخی برای خلق نمایشنامه‌اش بهره گرفته است.

نمایشنامه در ابتدا با مرگ خواهر محبوب کالیگولا آغاز می‌شود. مرگی که شروع جنون این پادشاه جوان است.

جنون قدرت، میل به جاودانگی و حرص و سیری ناپذیری او از لذت های دنیوی او را به هیولایی ترسناک تبدیل می‌کند که هیچ کس جز خودش برایش اهمیتی ندارد.

مردی بدون احساس همدردی که کشتن آدم‌ها برایش تبدیل به لذت می‌شود و برای قتل و کار های فجیع و غیر انسانی‌اش از روش های هنرمندانه‌ای استفاده می‌کند. کالیگولا هنری عجیب در اعمال خشونت دارد و رفته رفته خودش را چون خدا می‌بیند، خدایی که می‌تواند برای بنده هایش برنامه بریزد و آنها را وارد بازی دو سر باخت کند.

و این جنون خودبرتربینی شمشیر برنده‌ای می‌شود و در قلب خودش فرو می‌رود، بی رحمی‌ا‌ش و کار های پیش بینی‌نشده‌اش از او پادشاهی دیوانه می‌سازد که تن اطرافیانش را به لرزه می‌اندازد.

کالیگولا به دنبال عدالت و برای ساختن جهان آرمانی‌اش، سعی می‌کند کار های مثبتی هم انجام دهد اما راهی که برای رسیدن به خواسته هایش انتخاب می‌کند اشتباه هست و او را در جنون غرق می‌کند و حتی خودش در آخر اعتراف می‌کند که:«من راه اشتباه را انتخاب کردم، راهی که به هیچ جایی نمی رسید. آزادی من آزادی حقیقی نیست.»

#مریم_جعفری_تفرشی
?کپی با ذکر منبع✔

در ادامه شخصیت کالیگولا را معرفی می‌کنم.?

معرفی کالیگولا ??

?گایوس یولیوس سزار کالیگولا اگوستوس گِرمانیکوس (زادهٔ ۳۱ اوت ۱۲ میلادی – کشته‌شده در ۲۴ ژانویهٔ ۴۱ میلادی) سومین امپراتور روم بود که از سال ۳۷ تا ۴۱ میلادی فرمان راند.

?وی سومین فرمانروای رومی از خانوادهٔ آگوستوس بود. گایوس سزار که به کالیگولا (به‌معنی پوتین‌های کوچک) معروف بود، در سال ۳۷ میلادی به پادشاهی رسید. سربازان ارتش، که پدرش فرماندهی آنان را برعهده داشت، نام مستعار کالیگولا را به او دادند، چراکه او پوتین‌های سربازیِ کوچکی به پا می‌کرد.

?پدر کالیگولا، ژرمانیکوس، جانشین تیبریوس، امپراتور وقت روم بود، اما به‌طرز مشکوکی درگذشت. تیبریوس از او وحشت داشت، اما هیچ سندی در دست نیست که امپراتور روم ژرمانیکوس را کشته‌باشد. علائم مشاهده‌شده هنگام مرگ ژرمانیکوس که در کتب تاریخی ذکر شده، شبیه علائمی است که در مسمومان به‌وسیلهٔ آرسنیک مشاهده می‌شود. البته بیماری وبا هم علائم مشابهی دارد و در گذشته به‌خاطر شباهت علائم بیماری وبا و علائم ناشی از مسمومیت با آرسنیک، وقتی از این سم استفاده می‌شد، اطرافیان متوفی به گمان این‌که مرگ ناشی از وبا بوده‌است، پیگیر ماجرا نمی‌شدند، بعد از مرگ ژرمانیکوس همسر او یعنی مادر کالیگولا، اگریپینا بزرگتر با تمام توان درگیر جنگ خونین با امپراتور تبیریوس شد و در آخر تیبریوس مادر کالیگولا، اگریپینا بزرگتر و دو برادر بزرگترش را هم کشت.

?️بعداز مرگ پدر، مادر و دو برادر بزرگش، کالیگولا به قصر تیبریوس، که در جزیرهٔ کاپری در ۳۰مایلی جنوب رُم قرار داشت، احضار شد و تا مرگ تیبریوس در آنجا ساکن بود. او در آنجا خوی وحشیگری و بی‌رحمی را از تیبریوس آموخت. در این جزیره پرتگاهی بود که ۳۰۰۰ متر ارتفاع داشت. در برخی نوشته‌ها آمده که برای تفریح، هزاران زن و کودک بی‌گناه را از این صخره‌ها به پایین پرت کرده‌اند. همچنین برخی معتقدند که کالیگولا تیبریوس را خفه کرد. بعد از مرگ تیبریوس، نوه‌اش با کالیگولا در سلطنت شریک بود، ولی چون سنش پایین بود (۱۸ سال)، کالیگولا سلطنت را ازآنِ خود کرد.

?️کالیگولا پس از رسیدن به مقام امپراتوری چند ماه نخست بسیار خوب و عالی بود، اما رفته رفته جنون و حس مزایای قدرت بر او وارد شده و سلامت عقل خود را از دست داد. یکی از وقایعی که توسط تاریخ‌نگار رومی، سیوتاتیوس ثبت شده، این است که کالیگولا به ارتش بسیار زیاد آموزش‌دیده، مسلح، وسیع و قدرتمند و گارد محافظ آموزش‌دیده و قدرتمند خود دستور داد در ساحل دریا صدف حلزون جمع کنند. او به اسب مورد علاقهٔ خود لقب کنسول (عنوان مسئولان رده‌بالا و قدرتمند در اداره روم) داده‌بود و برای اسبش کاخی باشکوه ساخته بود و احترام و سجده بر اسب خود را واجب دانسته بود.

?در سال ۴۱ میلادی، کالیگولا به همراه همسر و دخترش، در مراسم «بازی‌های پالاسیوم» توسط گروهی از محافظان گارد پرتورین، از جمله کاسیوس کرئا و کورنلیوس سابینوس به قتل رسید. وی در هنگام مرگ، ۲۹ یا ۳۰ سال داشت.

?کالیگولا اولین امپراتور در تاریخ امپراتوری روم بود که توسط افسران گارد پرتورین، ترور می‌شُد.

آ?لیرکامودر مورد خوی تجاوزگر و حرص سیری ناپذیر کشتن در کالیگولا از دیرباز بحث‌های گسترده‌ای شده و اکثر مورخان آن را به جنون قدرت نسبت داده‌اند. با این حال همه توافق دارند که اختلالات روانی و «آزارکامی» (سادیسم) هم در این امر دخیل بوده‌اند. در هنر نیز برداشت‌های مختلفی از کالیگولای تاریخی شده است.