موسیقی و بیماران روانی

ـ یک باور رایج این است که موسیقی به عنوان یک خروجی احساسی عمل می کند. محققان دریافتند که در حالی که نقاشی و شعر، روش‌های مستقیم برای بیان خود هستند، موسیقی غیرمستقیم‌ترین شکل رهاسازی احساسات است. «به عنوان یک نظم دهنده فکری که ممکن است فرد به عنوان راه خود برای رهایی از تعارض روحی مادرزادی اتخاذ کند.». بیماران روانی «با نواختن سازهای موسیقی،احساس موفقیت زیادی دریافت میکنند و نشانه‌هایی از آرامش را نشان می‌دهند و به رهایی لحظه‌ای از اضطراب‌ها، درگیری‌های عاطفی و حالت‌های هذیانی دست می‌یابند».
ـ بیماران سایکوتیک قادر به برقراری ارتباط مستقیم با واقعیت نیستند، شخصیت آنها خود محور است و بنابراین موسیقی، تنها رسانه عینی است که می توانند احساسات خود را با آن بیان کنند. موسیقی درمانی فعال (بیماری که در برنامه موسیقی مشارکت فعال دارد، مانند آواز خواندن، نواختن ساز، رقصیدن و مواردی از این قبیل) اجازه آزادسازی عاطفی، برای تکانه های سرکوب شده را می دهد و ابراز خود را تشویق می کند. موسیقی نه فقط برای سرگرمی، بلکه ابزاری قدرتمند برای درمان اختلالات روانی است.