سه‌گانه‌ی منچسترسیتی: فصل آسمانی

این یادداشت اولین پستِ انتشارات "مستطیل سبز" هست که درباره فوتباله؛ چیزی که حداقل برای من حکم تراپی رو داره.

هر حرف یا تیکه‌ای که به هوادارها یا تیمی گفتم، فقط جنبه‌ی کری‌ خوندن داره و قصد بی‌احترامی و توهین به هیچ هوادار یا تیمی رو ندارم.

لیگ برتر؛ همچنان سیتی

خیلی زود تموم شد فصل. انگار همین دیروز بود تو پریمیرلیگ نیوکاسل داشت ۳-۱ سیتی رو می‌برد و بازیِ باخته رو سیتی کامبک زد و ۳-۳ کرد. امسال بیشتر دلیل قهرمانیشون به لطف لغزش‌های آخر فصل آرسنال بود به نظرم. آرسنال بدجاهایی جام رو به سیتی تقدیم کرد که شاید مهم‌ترینشون بازی رو در رو بود که آخرین بازی رو در رو با نتیجه‌ی ۴-۱ به نفع سیتی تموم شد.

اینکه آرسنال امتیاز نگرفت از یه سری از بازی‌ها یا حداکثر امتیاز رو نگرفت باعث نشد دوم بشن. اینکه بازی‌هایی که امتیاز از دست می‌دادن رو سیتی امتیاز می‌گرفت دلیل قهرمان نشدنشون هست.

شنبه ۱۳ خرداد، فینال جام حذفی انگلیس

دور از انتظارترین اتفاقی که افتاد؛ ثانیه ۱۵ (بعضی سایت‌ها زدن ثانیه ۱۲، بعضی‌ها هم ۱۳؛ ولی اون چیزی که من دیدم ۱۵ بود؛ شاید هم از تعجب دو سه ثانیه دیرتر فهمیدم گل شده)، گل گوندوغان بود. خیلی بازیکن تاثیرگذاری هست و بوده. فصل پیش هم جلوی استون ویلا به عنوان بازیکن تعویضی اومد تو زمین و دبل کرد. که با دبل اون قهرمان شدن. از لحاظ ارزش اون دوتا گل، می‌شه شوتِ کمپانی جلوی چلسی رو مثال زد.

بیشترِ بازی تو کنترل سیتی بود به جز پونزده دقیقه‌ی آخر که یونایتد می‌خواست برگرده. سرعت و تکنیک گارناچو دو سه‌تا جا واکر رو بدجور اذیت کرد و واکر جا موند، ولی تا قبل اینکه گارناچو بیاد تو زمین، اگه اشتباه نکنم بازیکن روبروی واکر، رشفورد بود و خوب تونست رشفورد رو مهار کنه.

چندتا از دلیل‌هایی که یونایتد نتونست سیتی رو ببره:

۱. گریلیش و رودری تو فضاهای بسته پاس‌های درست با درصدهای بالا می‌دن و وقتی کاسمیرو و برونو و اریکسن (وسط)، ون‌بیساکا (راست) می‌خواستن توپ رو از این دوتا بگیرن، سریع بازی رو باز می‌کردن و اجازه‌ی توپ‌ربایی به بازیکن‌های یونایتد رو نمی‌دادن.

۲. این مورد شاید خیلی کم به چشم اومد، ولی خیلی تاثیرگذار بود تو روند بازی. مانوئل آکانجی وقتی توپ تو دفاع تو گردش بود، موقعی که بهش می‌رسید، با توپ به جلو حرکت می‌کرد و با پاس دادن به یه نفر از سه نفرِ گریلیش، رودری یا جان استونز، به بازی سرعت می‌داد و گره‌ی بازی رو درمی‌آورد. فرق کار آکانجی با ون‌بیساکا اینه که ون‌بیساکا تو فضاهای باز بیشتر می‌تونه توپ رو جلو ببره، ولی آکانجی تو فضاهای بسته.

۳. منچستریونایتد بخاطر مالکیت کم و نداشتن برنامه تو حمله، به جز وقت‌هایی که بازیکن‌های سیتی سوتی می‌دادن و قرمزها صاحب موقعیت می‌شدن، گم بود تو بازی.

۴. کاری که استونز تو ترکیب ۱-۴-۲-۳ داره می‌کنه، مثل نقش زینچنکو تو زمان بازیش برای سیتی و الانِ آرسناله: بازی‌سازی از دایره‌ی وسط زمین. شاید استونز مثل دی‌بروینه و بقیه‌ی هافبک‌های سیتی خلاقیتِ بازی‌سازی نداشته باشه، ولی جلو اومدنش و قرار گرفتن کنار رودری باعث می‌شه تا گریلیش، برناردو، دی‌بروینه و گوندوغان یه خط جلوتر برن و به نوعی مهاجم بشن. جدا از قدرت بی‌چون و چرای این حالت تو ضدحمله‌ها، برای تیم پپ که جزو بهترین تیم‌هایی هست که از جلو پرس می‌کنه، پرس کردن با پنج‌تا بازیکن تو زمینِ حریف کار رو برای هر تیمی سخت می‌کنه.

۵. تن‌هاخ از ترکیبی استفاده کرد که مخترعش خود گواردیولا هست؛ همین هم باعث شد گواردیولا دستش رو بخونه و نذاره یونایتد خیلی طبق تاکتیک پیش بره.

با این قهرمانی، سیتی تو جام حذفی، از لحاظ تعداد بردن این جام با استون ویلا تو یه رتبه قرار می‌گیره (هفت‌بار) و همچنان آرسنال با چهارده عنوان قهرمانی جام حذفی تو رتبه‌ی اول فسیل شده و پشت سرش شیاطین سرخ قرار دارن.

اینکه اورتگا جای ادرسون تو دروازه بود هم خیلی واسم عجیب بود وقتی ترکیب دو تیم رو دیدم. گواردیولا کلاً دوتا ویژگی داره:

۱. اگه ببینه تیم بد داره بازی می‌کنه یا داره می‌بازه، به ترکیب دست نمی‌زنه و بازیکنی رو تعویض نمی‌کنه. می‌گه خودتون این نتیجه رو گرفتید، خودتون هم بمونید درست کنید. شاید این کار به نتیجه‌ی تیم ضربه بزنه، ولی جنگندگی بازیکن‌ها رو خیلی تقویت می‌کنه.

۲. پپ به جز لیگ‌ (هم لیگ داخلی و هم لیگ قهرمانان)، خیلی اعتقادی به جام‌های متفرقه مثل جام حذفی و خیریه و اینا نداره. تو این بازی‌ها معمولاً از بازیکن‌های ذخیره استفاده می‌کنه (تقریباً برای بیشتر تیم‌های انگلیسی اینطوریه). تو این بازی هم ادرسون رو گذاشت روی نیمکت.

هوادارهای منچستریونایتد که به وفور علاقه دارن آسمون شهر منچستر رو زشت کنن؛ آسمون شهر منچستر همیشه آبیه.

یه چیز جالب هم که بود، دست دادن بازیکن‌های سیتی و پپ موقع گرفتن جام، با سر الکس فرگوسن بود. قشنگ معلوم بود فرگوسن فحش اسکاتلندی آماده کرده بود، ولی شرایطش مهیا نبود (?).

احساس می‌کنم دی‌بروینه کند شده. احتمالاً آخرین فصل‌هایی هست که بازی می‌کنه؛ ولی با این وجود هنوز موثره برای تیم. تو بازی هم دوتا پاس‌گل داد و چندتا موقعیت خطرناک رو دروازه‌ی حریف ایجاد کرد.

بخشی از صحبت‌هایی پپ تو مصاحبه‌ی بعد از بازی: "اکنون می‌توانیم در مورد سه‌گانه صحبت کنیم. یک بازی دیگر فاصله دارد. چه افتخاری که ما فقط یک بازی با آن فاصله داریم."

خیلی حیفه تیم به این منسجمی و یکنواختی سه‌گانه نبره. پپ دوبار تو فینال لیگ‌قهرمانان با بارسلونا تونست یونایتد رو ببره (۲۰۰۹ و ۲۰۱۱)؛ که هر دوبارش هم فرگوسن مربی یونایتد بود. تو فینال ۲۰۱۱ یه جا فرگوسن عصبانی می‌شه و دستش می‌لرزه، که یکی از ماندگارترین صحنه‌های فوتبال شد.

فینال لیگ‌قهرمانان اروپا، ۲۰ خرداد

اینتر تو شبی که سیتی خیلی بد بازی می‌کرد فقط دفاع می‌کرد و رو ضدحمله‌ها می‌خواست گل بزنه. دو حالت به نظرم تو حمله‌هاشون بود:

۱. اگه توپ مستقیماً به مهاجم‌ها می‌ٰرسید به دی‌مارکو می‌دادن که اون از گوشه استارت بزنه (بیشتر لائوتارو این پاس رو به دی‌مارکو می‌داد).

۲. توپ مستقیم از زمینِ اینتر به مهاجم‌ها برسه.

۳. از دفاع با پاس بلند به نیکولو بارلا برسونن، اون هم از قسمت میانی زمین بازی‌سازی کنه.

سیتی هم همون بازی همیشگی‌ش رو از لحاظ تاکتیکی می‌کرد. بهترین حرکت سیتی همون پاس عمقی آکانجی بود که تو توپ برگشتی رودری شوت زد. رودری خیلی خوبه؛ کلاً دوتا گل تو این فصل لیگ‌قهرمانان زده، یکیش تو بازیِ رفت جلوی بایرن‌مونیخ بود، یکیش هم تو فینال؛ تو بازی‌های حساس خوب بلده گل بزنه.

دلم برای اینزاگی می‌سوزه، کنار زمین از بازیکن‌های اینتر بیشتر تحرک داشت.

بازی خیلی بی‌جون بود به جز صحنه‌ی گل رودری و تلاش دقایق آخری افعی‌ها برای باز کردن دروازه ادرسون. که ادرسون هم عالی بود رو اون دوتا توپی که یه دونه لوکاکو با سر زد به پای چپش خورد (بعد اینکه ادرسون گرفت، روبن دیاز سر زد توپ بره کرنر، یه لحظه گفتم داره می‌زنه گل خودمون ?)، یه دونه هم کرنر آخر که تک‌دست توپ رو از بالای دروازه رد کرد.

دی‌بروینه خیلی جالب نبود بازیش. مصدوم هم شد. یه پاس تو عمق فقط به هالند داد. دوتا ارسالی که از سمت راست داشت همه‌شون از خط عرضی رد شدن. تو فینال ۲۰۲۱ جلوی چلسی هم دقیقه‌ی ۳۶ بخاطر مصدومیت از ناحیه‌ی صورت تعویض شد.

اینتر تنها حالتی که امکان داشت سیتی رو ببره همون سحر و جادو و اینا بود. اینکه مثلاً اینزاگی تو همه‌ی فینال‌ها برنده بوده و از این چیزا، یا می‌گفتن آخرین دفعه‌ای که وستهم قبل لیگ کنفرانسِ امسال، قهرمان اروپا شد، اینتر هم قهرمان اروپا شد. پپ تو نشست‌ خبری قبل بازی یه حرف حق زد، گفت تاریخ اینتر مهم نیست، مهم ۹۵ دقیقه‌ی فرداست.

آقای اینزاگی هم گفتن دوباره به فینال لیگ‌قهرمانان میان (((((((:

اینتر برای رسیدن به فینال فقط دوتا باخت داشته که هردوتاش جلوی بایرن‌مونیخ بوده، و منچسترسیتی برای رسیدن به فینال تن به هیچ شکستی نداده.

سیتی با کسب سه‌گانه‌ی این فصل، در کنار اینتر، بایرن‌مونیخ، بارسلونا، منچستریونایتد، سلتیک، آژاکس و آیندهوون به جمع تیم‌های دارای سه‌گانه اضافه می‌شه. و پپ هم با این قهرمانی، تو ۱۵ سال مربی‌گریش موفق می‌شه ۳۵ عنوان قهرمانی رو برای خودش ثبت کنه. و مهم‌تر از همه اینکه پپ گواردیولا به اولین سرمربی تاریخ تبدیل می‌شه که دوبار سه‌گانه برده.

عکس بالا ترکیب آخرین حضور منچسترسیتی و اینتر تو فینال لیگ‌قهرمانانه. اینتر با شکست بایرن‌مونیخ قهرمان شد و منچسترسیتی جلوی چلسی شکست خورد. تو ورزشگاه بعضی از نفراتی که ۲۰۱۰ قهرمان شدن هم بودن: میلیتو (که تو اون بازی گل هم زد)، ژولیوس سزار و... .

ورود پپ و سیتی به تالار مشاهیر:

سه‌گانه‌ی منچسترسیتی رو به هوادارهای این تیم تبریک می‌گم.