پرواز با پاراگلایدر.

سلام.

کجا شنیدم؟ نمیدانم، احتمالا خیلی جا. اما می گفت که مردم دو دسته هستند. دسته اول آنهایی که در مقابل بحران و سختی خرد می شوند و دسته دوم آنهایی که از بحران پله ای می سازند به سوی موفقیت. دسته ی دوم محبوب ترند. کتاب ها نوشته می شود برایشآن که شخصیت اصلی را فقیر، مفلوک و بیچاره نشان می دهد و آن وقت او به هر فلاکتی که هست خودش را از آن موقعیت بیرون می کشد و سری در سرها می شود. زندگی نامه هایشان را می نویسند و ما باید بخوانیم و از آن الگو بگیریم. فیلم می سازند. یا بر اساس یک داستان واقعی یا بر اساس تخیلات ذهن نویسنده. در آن باز هم شخصیت ها موفق می شوند از فرش به عرش برسند. بعد مردمی که تا به حال جایی جز فرش را ندیده اند پول می دهند (یا شاید هم ندهند) و می روند این فیلم ها را می بینند. به نظرم آن دسته بندی بیشتر به درد فیلم ها میخورد. در زندگی واقعی سه دسته داریم. دسته اول آنهایی که در مقابل بحران و سختی خرد می شوند، دسته دوم آنهایی که از بحران پله ای می سازند به سوی موفقیت و دسته سوم، آنهایی که نه میتوانند بحران را شکست دهند و نه می توانند از آن شکست بخورند. آنهایی که به سختی ها خو می گیرند و به آن عادت می کنند و اگر یک روز زندگی شان بدون آن سختی همیشه همراه بگذرد، تعجب می کنند که چرا امروز انقدر غیرعادی است؟