هُما از سایه ام کسب سعادت می کند، صائب / نه بی مغزم که دولت از پر و بال هُما جویم!... هُما پارسافر هستم، انسانی که با همه ی خِبط و خطایش، تا دم ِمرگ در پی اصلاح ِخود خواهدرفت، با دلی امیدوار به خدا.
مشکوکم،مشکوکم... به... تو ...🎶 !
بابا تو دیگه کی هستی؟؟!! نه به اون «دوست دختر» گفتن های غلیظت! نه به این پشیمونی های شدیدت ! نه به اون تقدیم مدالت به یک بسیجی ِ زجردیده و به فنا رفته ی خودخواسته و نه به این تقدیم مدالت به يک «عنوان ِ تابو شده» ی مربیان ِ اخلاقی جمهوری اسلامی که چون به خلوت می روند، آن کار دیگر می کنند !
البته خوشحالم که این بار مدالت رو به امام زمان تقدیم نکردی و کلاهی به کلاه های بر سر رفته ی این امام غریب و صبور! اضافه نکردی! چرا که به تجربه ی ملموس می بینیم که افرادی که مدال و مایملک افتخاراتشون رو به امامان تقدیم می کنند، خیلی خوب می دانند که این بزرگواران دست ِ بگیر برای این جور دلخوشکنک های دنیوی ندارند اما در عوض، آنها می توانند علاوه بر نگهداری مدال در آرشیو افتخارات خودشون و دریافت کلیه ی جوایز نقدی و غیرنقدی، اعم از منقول و غیرمنقول! در یک ترفند ِ طلبکارانه، مابه ازای این بذل و بخشش نمایشی رو، دولا پهنا که سهله، صد لا پهنا از نظام ِ دین زده و امام زده ی جمهوری اسلامی، دریافت کنند و بار ِ خودشون رو از هر نظر ببندند!!!
به هر حال آقا رضای عزیز، ضمن تبریک به خودت و پارتنر عزیزت(دوست‌دختر یا همسر آینده)، همین که مدالت رو به امام زمان تقدیم نکردی و با لباس سیاه، ژست عاشقان دروغین ِ حسین و شيفتگان ِ راه پیمایی ِ اربعين رو نگرفتی و رو به دوربینی که احتمالاً هزاران کنکوری و پشت کنکوری ِ خسته و درمانده و ناامید از سیستم ناکارآمد، متزلزل و بی کفایت ِ آموزشی ايران، چشم به آن دوخته اند، درخواست نکردی که بدون کنکور یکراست بری پشت نيمکت های دانشکده پزشکی دانشگاه تهران! از صمیم قلب بهت می گم: « دَمت گرم و این پیروزی مبارکت باشه! چه در رده الف باشی و چه در رده ب و یا حتی حذف از تیم ملّی و یا دور ِ مسابقات در آینده!» 🌹
مطلبی دیگر از این انتشارات
حکمت ۲۶۸ / اعتدال در دوستی ها و دشمنی ها
مطلبی دیگر از این انتشارات
قصهی تکراری تحقیر مقابل کشورهای عربی عادی شده
مطلبی دیگر از این انتشارات
امت گرایی با پشتوانه اتباع افغانستانی!