نقد و معرفی انیمیشن «آقا و خانم توییت» (The Twits – 2025)

گاهی یک انیمیشن می‌تواند بیش از آنکه سرگرم‌کننده باشد، آیینه‌ای در برابر ما بگذارد؛ آیینه‌ای که در آن لبخند می‌زنیم اما در عمق لبخند، چیزی از اندوه و تأمل نهفته است. انیمیشن «آقا و خانم توییت» از همین جنس است؛ اثری که هم می‌خنداند و هم برای لحظه‌ای ما را درگیر پرسش‌هایی درباره‌ی خودِ انسان می‌کند.

تا حالا اندیشیده‌اید چرا بعضی آدم‌ها بد می‌شوند؟ چرا بدی در بعضی‌ها ریشه می‌دواند و در بعضی دیگر نه؟ چرا کودکان، با آن‌همه پاکی و خیال‌پردازی، به مرور شبیه بزرگ‌سالان بی‌احساس و محتاط می‌شوند؟ یا چرا دنیای کودکی آن‌قدر سرشار از تخیل است اما ما در بزرگسالی توان گفت‌وگو با رویاهایمان را از دست می‌دهیم؟ انیمیشن The Twits (آقای و خانم توییت)، با زبانی ساده و طنزی تلخ، این پرسش‌ها را پیش روی ما می‌گذارد.

این اثر اقتباسی است از کتاب معروف رولد دال، نویسنده‌ی آثاری ماندگار چون چارلی و کارخانه شکلات‌سازی، غول بزرگ مهربان و ماتیلدا. رولد دال استاد این است که در دل قصه‌های کودکانه، زشتی و زیباییِ روح انسان را کنار هم نشان دهد؛ و این فیلم نیز همان مسیر را ادامه می‌دهد.

داستان درباره‌ی زن و شوهری است بدخلق، مغرور و خودخواه که دو کودک یتیم  داراییِ باارزش آن‌ها را می‌دزدند  و آن‌ها برای پس‌گرفتن این دارایی به هرکاری دست می‌زنند؛ اما در مسیر انتقام و فریب، خودشان در چاهی می‌افتند که با دست خود کنده‌اند. در دل این ماجرا، پیام‌های ظریف اخلاقی و انسانی نهفته است؛ از جمله اینکه بدی همیشه با نقاب خنده‌دار خود بازمی‌گردد تا انسان را تنبیه کند.

در میان نمادهای فیلم، قورباغه‌ای سخنگو حضور دارد که تنها وقتی می‌تواند درست حرف بزند که در آینه نگاه کند؛ همان‌طور که دختر یتیم داستان، در لحظه‌ای از سردرگمی، با نگاه به آینه خود را بازمی‌یابد. این تصویر استعاره‌ای زیبا از شناخت درونی و مواجهه‌ی انسان با حقیقت خود است.

از نظر گرافیکی، فیلم سبک خاص و متفاوتی دارد که شاید برای بعضی بینندگان در ابتدا غریب به نظر برسد؛ اما همین تفاوت باعث می‌شود با فضای غیرعادی و پرآشوب داستان هماهنگ شود.

طنز سیاه فیلم در کنار رنگ‌های تند و چهره‌های اغراق‌آمیز، تضادی چشمگیر و تأثیرگذار می‌سازد. در ظاهر، «آقا و خانم تویت» یک انیمیشن ماجراجویانه است؛ اما در عمق خود درباره‌ی ماهیت شر، ریشه‌ی نفرت و از بین رفتن معصومیت انسان سخن می‌گوید. فیلم یادآوری می‌کند که تخیل و مهربانی کودکانه، گمشده‌هایی هستند که تنها با نگاه در آینه‌ی درون می‌توان دوباره پیدایشان کرد.

اگر هنوز با دیدن انیمیشن حس کودکی درونتان زنده می‌شود، تماشای این فیلم را از دست ندهید. به‌ویژه پیشنهاد می‌کنم با نسخه‌ی دوبله‌ی سورن آن را تماشا کنید که حس و طنز شخصیت‌ها را به‌خوبی منتقل می‌کند. البته بهتر است کودکان زیر هشت سال آن را نبینند؛ چون فضای طنز تلخ و صحنه‌هایی دارد که برای خردسالان مناسب نیست.

انیمیشن‌ها تنها برای فرار از واقعیت ساخته نمی‌شوند؛ گاهی برای یادآوری‌اند؛ یادآوری اینکه هنوز می‌توان خندید، اندیشید و در دلِ خیال، حقیقت را جست‌وجو کرد؛ و «آقا و خانم تویت» دقیقاً یکی از همین یادآورهاست.

✍️نگارنویس