مقایسه مدیر با تفکر سیستمی و مدیر بدون تفکر سیستمی

در این نوشتار تلاش می کنیم تا مقایسه ای بین دو نوع مدیر که یکی دارای تفکر سیستمی است و دیگری فاقد این تفکر، انجام دهیم .

الف : مدیر دارای تفکر سیستمی:

تحلیل جامع: این نوع مدیر قادر است به تحلیل جامع و گسترده‌تر مسائل و فرصت‌ها پرداخته و ارتباطات و تأثیرات بین اجزا را درک کند.

بازخورد مداوم: با توجه به تفکر سیستمی، این مدیر متمایل به دریافت بازخورد مداوم از بخش‌های مختلف سیستم است و بر اساس آن تصمیم‌گیری‌های مناسبی انجام می‌دهد.

حل مسائل پیچیده: با توانایی درک و تجزیه و تحلیل مسائل پیچیده، این مدیر می‌تواند بهترین راه‌حل‌ها را پیدا کرده و سیستم‌ها و فرآیندهای بهینه‌تری را برای سازمان ارائه دهد.

برنامه‌ریزی استراتژیک: توانایی برنامه‌ریزی استراتژیک با توجه به نیازها و فرصت‌های فراگیر در سیستم، قوی‌تر است و این مدیر می‌تواند استراتژی‌های مؤثری برای توسعه و رشد سازمان ارائه دهد.

ب : مدیر بدون تفکر سیستمی:

تمرکز بر اجزاء: این نوع مدیر معمولاً تمایل دارد به طور جداگانه به اجزاء و بخش‌های مختلف سیستم توجه کند و ارتباطات بین آن‌ها را نادیده بگیرد.

تصمیم‌گیری بر اساس اطلاعات محدود: با عدم درک جامع سیستم، این مدیر ممکن است تصمیم‌گیری‌های خود را بر اساس اطلاعات محدود و ناقص بگیرد که می‌تواند منجر به تصمیم‌های ناپایدار شود.

حل مسائل به صورت آماری: ممکن است این نوع مدیر به جای تحلیل جامع مسائل، به روش‌های آماری و تجربیات گذشته تکیه کند که ممکن است به حل مسائل مؤثری منجر نشود.

عدم توانایی در برنامه‌ریزی استراتژیک: عدم درک سیستمی از محیط و فرآیندهای سازمان، باعث می‌شود که این مدیر نتواند استراتژی‌های مؤثری را برای توسعه و رشد سازمان ارائه دهد و به جای آن به روش‌های تجربی و آزمایشی تکیه کند.

به طور کلی، مدیران با تفکر سیستمی توانایی بهتری در تحلیل، برنامه‌ریزی و حل مسائل پیچیده دارند و می‌توانند به طور مؤثرتری سازمان‌ها را رهبری کنند و رشد و توسعه آن‌ها را ارتقا دهند.

دکتر حامد کرمانیون مشاور اقتصادی و اجرایی صنایع و معادن ۰۹۱۲۷۸۰۴۲۱۳

معاونت اجرایی شرکت فرا ایمن صنعت پردیس