آموزش ۶ نکته برای تنظیم فوکوس در عکاسی منظره

برای بسیاری از انواع عکاسی، انتخاب جایی که باید بر روی آن فوکوس شود بسیار ساده است. در عکاسی پرتره، شما بر روی چشم ها فوکوس می کنید. در عکاسی حیات وحش، بر روی حیوان فوکوس می کنید. اما در عکاسی منظره روی کجا باید فوکوس کنید؟ شما به طور کلی دارید از یک صحنه عکس می گیرید، نه یک سوژه مجزا – پس چطور باید اطمینان حاصل کنید که همه چیز تا حد امکان شارپ باشد؟

در این آموزش عکاسی، شش نکته برای تنظیم فوکوس در عکس های منظره را با شما به اشتراک می گذارم. به این ترتیب، دفعه بعد که با یک صحنه منظره سخت روبرو شدید، می توانید نتایج واضح و شارپ خیره کننده ای به دست آورید!

۱- فوکوس را بر روی بینهایت تنظیم نکنید

در عکاسی منظره، شما می خواهید از یک صحنه عکس بگیرید، نه یک چیز مجزا. و بسیاری از اوقات، صحنه ای که می خواهید ثبت کنید بسیار از شما دور است (مثلا، یک کوه دوردست در غروب آفتاب).

اکثر لنزها یک محدوده مقادیر فوکوس دارند، و هنگامی که شما از یک فاصله مشخص دورتر می شوید (اغلب ۸ تا ۱۰ متر)، فوکوس بر روی بینهایت تنظیم خواهد شد.

بنابراین، اگر دارید عکسی می گیرید که در آن بخش عمده صحنه بسیار دور است، ممکن است حدس بزنید که باید فوکوس را بر روی بینهایت تنظیم کنید. و اگر همه چیز در کادر واقعا در بینهایت باشد، این ایده بدی نیست. اگر هیچ چیزی نزدیک شما نباشد، آن وقت نیازی به انجام هیچ کار دیگری نیست؛ لازم نیست همه چیز را بیش از حد پیچیده کنید.

اما بهترین ترکیب بندی ها اغلب شامل جنبه هایی از صحنه می باشند که به شما نزدیکتر از بینهایت هستند. به عنوان مثال، عکس زیر یک سوژه قوی در زمینه میانی دارد، که باید آن را شارپ نگه دارید:

اگر فوکوس را بر روی آسمان دوردست تنظیم کنید (یعنی بر روی بینهایت)، علف ها و دریاچه نرم خواهند شد. بنابراین در صحنه هایی با المان های نزدیکتر – مانند منظره بالا – فوکوس را در کجا باید تنظیم کنید؟

می توانید به سراغ فاصله ابرکانونی بروید – تا یک دقیقه دیگر بیشتر در مورد آن صحبت خواهیم کرد! – و این کار را هر چقدر که می خواهید تکنیکی کنید. اما وقتی بیرون در حال عکاسی هستید، وقت شما اغلب ارزشمند است. نور تغییر می کند و همه چیز در حال حرکت است. بنابراین احتمالا نمی خواهید وقت خود را صرف انجام محاسبات کنید.

در عوض، این قانون کلی را در نظر بگیرید:

فوکوس را بر روی بینهایت تنظیم کنید. سپس آن را کمی به عقب برگردانید.

البته، یک سوال واضح در اینجا به وجود می آید: «کمی» را چطور باید مشخص کنید؟

متاسفانه جواب خوبی برای شما ندارم. این بستگی به لنز شما دارد، اما معمولا حدود ۵ یا ۱۰ درجه یا به میزان بالاترین عدد فاصله چاپ شده بر روی لنز است (البته اگر لنز شما این اعداد را داشته باشد).

به این ترتیب، می توانید کمی آزادی عمل داشته باشید. همچنان سوژه های دوردست را در فوکوس به دست می آورید، اما وضوح اشیاء زمینه میانی، مانند یک دریاچه را نیز حفظ می کنید (با فرض این که از یک دیافراگم بسته استفاده می کنید).

متاسفانه، اگر سوژه های نزدیک در پیش زمینه داشته باشید، این دستورالعمل کمک زیادی به شما نمی کند، همانطور که در بخش بعدی در مورد آن توضیح داده ام:

۲- سعی کنید فوکوس را در فاصله یک سوم کادر قرار دهید

بسیاری از تصاویر خراب می شوند، چون پیش زمینه شارپ نیست. این اتفاق همیشه می افتد.

و اگرچه ترفند مورد بحث در بالا – فوکوس بر روی بینهایت، و سپس کمی عقب کشیدن فوکوس – یک پس زمینه و زمینه میانی شارپ را تضمین می کند، اما احتمالا اجسام نزدیک در پیش زمینه را شارپ نگه نمی دارد.

بنابراین اگر صحنه شما المان های نزدیک در پیش زمینه داشته باشد، باید چه کار کنید؟

در فاصله حدود یک سوم کادر فوکوس کنید.

به این ترتیب، المان های پیش زمینه را شارپ به دست می آورید، اما المان های پس زمینه را نیز شارپ به دست می آورید.

بنابراین اگر در عکس شما سنگ هایی در پیش زمینه وجود دارند، فوکوس خود را کمی قبل از اولین سنگ ها قرار دهید:

یک پیش زمینه شارپ باعث می شود بیننده احساس کند که می تواند به داخل تصویر پا بگذارد.

هدف ساده است: بر روی فاصله یک سوم صحنه فوکوس کنید، حتی اگر این به معنی قرار دادن فوکوس در فاصله تنها چند فوت از لنز باشد.

ممکن است بگویید «اما یک لحظه صبر کن! پس زمینه چطور؟ اگر من بر روی المان های نزدیک در پیش زمینه فوکوس کنم، پس زمینه خارج از فوکوس نمی شود؟ مات نمی شود؟»

احتمالا نه! اگر از یک لنز واید و یک دیافراگم بسته معقول (مانند f/8 یا f/11) استفاده کنید، پس زمینه شما هنوز هم در فوکوس خواهد بود، حتی هنگامی که پیش زمینه کاملا شارپ می ماند.

۳- بر روی سوژه فوکوس کنید

در نکته قبلی، من در مورد تنظیم فوکوس برای شارپ نگه داشتن کل تصویر صحبت کردم – اما مهم است که این امر بدیهی را به خاطر داشته باشید:

زمانی که شما در عکس خود یک سوژه مشخص یا کانون جذابیت دارید، تنها کافی است بر روی آن فوکوس کنید. این مهم ترین بخش تصویر شماست، و قطعا باید در فوکوس باشد، و هیچ چیز دیگر (زیاد) اهمیت ندارد.

نگران پیش زمینه خود نباشید، و نگران پس زمینه نیز نباشید. فقط مطمئن شوید که سوژه در فوکوس باشد.

بله، پیش زمینه و/یا پس زمینه ممکن است مات شوند. اما اگر کمی وضوح آنها نسبت به سوژه شما کمتر باشد، مسئله چندان مهمی نیست؛ حتی ممکن است خوب به نظر برسد!

گاهی اوقات، فقط می خواهید که یک سوژه مشخص در فوکوس باشد. در واقع، حتی ممکن است ماتی پس زمینه بد نباشد، مانند این عکس از یک گوسفند.

۴- دیافراگم خود را بیش از حد نبندید

هیچ چیز مفت و مجانی در عکاسی وجود ندارد. شاید این را می دانید که استفاده از یک دیافراگم کوچکتر برای به دست آوردن یک عمق میدان بیشتر، به قیمت نور شما تمام خواهد شد.

(به یاد داشته باشید: در عکاسی منظره، شما اغلب به یک دیافراگم کوچک برای به حداکثر رساندن عمق میدان نیاز دارید. اما از آنجا که دیافراگم کوچک اجازه ورود نور کمتری را به داخل لنز می دهد، باید سرعت شاتر خود را افزایش (کاهش؟) دهید – که ریسک تار شدن تصویر را به همراه دارد، مگر این که از سه پایه استفاده کنید.)

اما دیافراگم های فوق العاده کوچک مشکل دیگری دارند:

پراش نور.

اگرچه جزئیات آن کمی تکنیکی است، اما پراش نور (diffraction) در اصل نرمی ناشی از یک دیافراگم بسیار کوچک است. عکاسی در f/8 معمولا خوب است – اما اگر دیافراگم خود را بر روی f/16، f/18، یا f/22 تنظیم کنید، کم کم تصویر خیلی نرم می شود. (پراش نور به خصوص در دوربین هایی که سنسورهای کوچک و مگاپیکسل بالایی دارند، مشکل ساز است.)

بنابراین، استفاده از کوچکترین دیافراگم ممکن – حتی اگر یک سه پایه برای کنترل افزایش سرعت شاتر داشته باشید – همیشه راه چاره نیست. شما نمی توانید فوکوس خود را هر جا خواستید قرار دهید و منتظر باشید که یک عمق میدان فوق العاده زیاد نجاتتان دهد.

هرچند، دو راه برای حل این مشکل وجود دارد، که در بخش های آخر در مورد آنها صحبت خواهیم کرد.

۵- فاصله ابرکانونی خود را بشناسید

فاصله ابرکانونی (hyperfocal distance) تنها یک اسم فانتزی است برای تعیین این که چقدر می توانید فوکوس خود را نزدیک قرار دهید، در حالی که پس زمینه هم به طور قابل قبولی شارپ بماند. اپلیکیشن ها و ماشین حساب هایی هستند که این فاصله را به شما خواهند گفت؛ شما فقط دیافراگم و فاصله کانونی خود را تایپ می کنید، سپس «محاسبه» را می زنید.

استفاده از فاصله ابرکانونی ایمن ترین روش واضح و شارپ نگه داشتن کل یک عکس منظره است. بنابراین وقتی با یک صحنه سخت سر و کار دارید – صحنه ای با یک المان پیش زمینه بسیار نزدیک و همچنین المان های پس زمینه در دوردست – اغلب ارزشش را دارد که یک محاسبه فاصله ابرکانونی انجام دهید.

سپس، هنگامی که فاصله ابرکانونی را برای یک فاصله کانونی و دیافراگم خاص به دست آوردید، می توانید تنظیمات و ترکیب بندی خود را بهبود بخشید تا بهترین نتیجه ممکن را به دست آورید. به عنوان مثال، یادتان هست که گفتم یک دیافراگم خیلی کوچک به پراش نور منجر می شود؟ اگر برای شارپ نگه داشتن صحنه به دیافراگم f/22 نیاز دارید، همیشه می توانید فاصله کانونی خود را بازتر کنید (و همزمان دیافراگم را نیز بازتر کنید). یا می توانید چند قدم به عقب بروید تا دیافراگم لازم را کاهش دهید.

به عبارت دیگر: دانستن فاصله ابرکانونی به شما اجازه می دهد تا عمق میدان را با دقت به حداکثر برسانید. نیازی نیست از یک دیافراگم بسته استفاده کنید، به این امید که همه چیز را شارپ به دست آورید؛ در عوض، دقیقا می دانید که چه دیافراگم، فاصله کانونی، و نقطه فوکوسی برای به دست آوردن یک نتیجه عالی ضروری است.

متوجه شدید؟

به عنوان مثال، اگر از یک لنز ۱۶mm بر روی یک دوربین فول فریم با دیافراگم f/11 استفاده می کنید، فاصله ابرکانونی شما ۷۶ سانتیمتر خواهد بود. این بدین معنی است که می توانید فوکوس را بر روی نقطه ای درست مقابل خود قرار دهید، در حالی که هنوز همه چیز را در پشت آن نقطه (تا بینهایت!) شارپ نگه دارید.

۶- انباشت فوکوس را در نظر بگیرید

فرض کنید با یک صحنه بسیار عمیق روبرو شده اید، مانند عکس زیر:

بعد از انجام کمی محاسبات، ممکن است متوجه شوید که به دیافراگم f/22 یا بیشتر نیاز دارید تا همه چیز را از نزدیک ترین سوژه پیش زمینه تا دورترین المان های پس زمینه شارپ به دست آورید. و همانطور که در بالا گفتم، این به دلیل پراش نور باعث تار شدن تصویر می شود.

البته، می توانید تاری را بپذیرید…

…یا می توانید از روش دیگری به نام انباشت فوکوس استفاده کنید.

در اینجا، چند عکس از یک صحنه با استفاده از نقاط فوکوس مختلف می گیرید. سپس آنها را در برنامه ای مانند فتوشاپ با هم ترکیب می کنید.

(این هم استراتژی خوبی است اگر یک ماشین حساب فاصله ابرکانونی در دسترس نداشته باشید یا برای محاسبه فاصله ابرکانونی وقت نداشته باشید، اما با این حال می خواهید مطمئن شوید که همه چیز در صحنه شما شارپ باشد.)

با تنظیم لنز خود بر روی شارپ ترین دیافراگم آن (معمولا در محدوده f/5.6 تا f/8) شروع کنید. دوربین خود را بر روی یک سه پایه نصب کنید تا مطمئن شوید که کادربندی ثابت باقی بماند.

سپس در حالی که فوکوس را با ظرافت تنظیم می کنید، یک سری عکس بگیرید. در تصویر اول فوکوس باید بر روی نزدیک ترین سوژه پیش زمینه تنظیم شود. در تصویر بعدی نقطه فوکوس باید بالاتر از سوژه پیش زمینه باشد، در تصویر سوم نقطه فوکوس باید بالاتر از آن باشد، و به همین ترتیب.

توجه داشته باشید که می توانید فوکوس را به صورت دستی تنظیم کنید – جایی که حلقه فوکوس دستی را برای هر عکس می پیچانید – یا می توانید قبل از عکاسی نقطه فوکوس خودکار را تغییر دهید. من شخصا طرفدار استفاده از فوکوس دستی برای این نوع کار هستم، اما شما هر دو روش را امتحان کنید تا ببینید کدام یک را ترجیح می دهید.

ممکن است برایتان سوال پیش بیاید که:

به چند عکس برای انباشت فوکوس نیاز دارید؟

بستگی به صحنه شما دارد. اما عکاسان منظره اغلب از دو عکس برای ساده ترین صحنه ها (یکی برای پیش زمینه و یکی برای پس زمینه)، سه عکس برای وقتی که صحنه کمی عمیق تر می شود (یکی برای پیش زمینه، یکی برای زمینه میانی، و یکی برای پس زمینه)، و پنج عکس یا بیشتر برای وقتی که صحنه باز هم عمیق تر می شود، استفاده می کنند.

سپس، وقتی به خانه برمی گردید، می توانید عکس ها را در یک برنامه پس پردازش با هم ترکیب کنید.

این روش همیشه کارساز نیست. هنگام عکاسی از سوژه های در حال حرکت می تواند سخت شود، و به یک سه پایه به علاوه صبر زیاد نیاز دارد، به خصوص اگر در نور کم عکس می گیرید.

با این وجود، انباشت فوکوس می تواند ابزار قدرتمندی برای حفظ فوکوس و وضوح در کل یک تصویر منظره باشد.

سخن آخر

اکنون که این مقاله را به پایان رساندید، باید بتوانید با اطمینان مشخص کنید که در صحنه های منظره خود بر روی کجا باید فوکوس کنید – حتی اگر با عمق زیادی سر و کار دارید.

(و به یاد داشته باشید: اگر هیچ کدارم از موارد دیگر موفقیت آمیز نبودند، انباشت فوکوس یک گزینه دیگر است.)

پس بیرون بروید و مهارت های فوکوس جدید خود را آزمایش کنید!