این قسمت: اسپرینت سوم پروکسیما

اینکه میگن سخت‌ترین قسمت هرکاری، شروعشه غلطه . البته به این شرط که، کاری که داری شروع می‌کنی کار مورد علاقت باشه. قدم گذاشتن تو مسیری که علاقه همراهش باشه، چالشی‌ترین و پرزحمت‌ترین اتفاقاتش هم از عسل شیرین‌تره.

می‌خوام یه چیزایی از کارآموزش زمستون1400 پرو کسیما -که نه تازه شروع شده و نه به زودی تموم می‌شه - تعریف کنم.

آنچه گذشت....

دقیقا 14دی1400 همین‌جا نوشتم که هر کسی یه قصه‌ای داره. اولین صفحه کتاب این قصۀ جدید زندگیم همون روز رقم خورد. روزای اول هنوز نمی‌دونستم چه خبره و اصلا از این قصه خوشم نیومد. دلم می‌خواست قصه رو شروع نشده تموم کنم و باز به روزهای بلاتکلیفیم برگردم. ولی صبر موهبت بزرگیه. می‌خوام مثل مادربزرگ‌ها هر کسی رو دیدم بهش بگم صبر کن و عجله نداشته باش، دنیای به این بزرگی رو هم یه شبه نساختن.

صبر موهبت بزرگیه چون خیلی سخاوتمنده در ازای بردباریم کلی جایزه و پاداش بهم داد. من چیزهای خیلی زیادی یاد گرفتم، یه وقتایی از خودم می‌پرسم اگه تو این 15-16 روز این همه چیز یاد گرفتی، ببین اگه تا آخر این مسیر بمونی چه بشه. این که نوشتن و نگارش داره داره قصه زندگی منو رقم می‌زنه، بهترین اتفاقیه که می‌تونه برای من بیوفته.

همین که تو نوشتارم سعی می‌کنم نیم‌فاصله و علائم نگارشی رو بیشتر رعایت کنم، برای من یه پیشرفته. حالا دیگه برای اینکه یه متنی بنویسم سه ساعت به صفحه خالی ورد زل نمی‌زنم؛ سریع یه نقشه نگارش می‌کشم و بعد یه بیلبورد محتوا می‌سازم. دیگه سئو برام ترسناک نیست و فهمیدم حرف سئو یه چیزه، همیشه رضایت کاربر ملاکه. فتوشاپ یه نرم‌افزار بدقلق نیست و اگه زبونش رو بفهمم خیلی هم کاربردیه.

با مهرناز و مهدیه دوست‌تر شدم و کنار اون‌ها بیشتر داره به من کیف می‌ده. این مدت، روزای سخت داشت، روزای قشنگ هم داشت ولی همیشه به من خوش گذشت.

و حالا...

من روزای اول پدرام رو با امیرحسین اشتباه می‌گرفتم، مهرناز رو با الناز و عاطفه رو با مهدیه. اما حالا همه چی فرق کرده و همه رو بیشتر می‌شناسم.

الان دیگه میدونم مهدیه تولدش 2 بهمن بوده و کاراش رو خیلی با دقت انجام می‌ده و هیچ کس رو از کامنتاش محروم نمی‌کنه. فرزاد وقتای بیکاریش می‌ره پیش داییش تا دوتایی بیکار باشن و کشوی خوراکیاش تو مسابقه عکس از میز برنده می‌شه ؛همیشه بدون هیچ چشم داشتی هرچی بلده رو در اختیار بقیه می‌ذاره. عاطفه حتی آخر هفته ها 7 صبح بیدار می‌شه و عین آب زلاله و پیج اینستاگرامش خیلی قشنگه. سردرد، امیرحسین رو کلافه نمی‌کنه و استرس و نگرانی برای اون هیچ معنایی نداره.

زینب همیشه می‌خنده حتی اگه علاوه بر تسک‌هایی که داریم وسطاش بره امتحان بده و بیاد. الناز مترجمی خونده و خیلی مهربونه و اسم گربه قشنگش بِلا ست. مهرناز روانشناسی می‌خونه و قلبش دریاست و پدرام خیلی مرتب و منظمه و سرش به کار خودش گرمه.

یه روزی گفتم که اگه کسی حذف بشه ناراحت می‌شم، ولی نه به اندازه وقتی که خودم حذف بشم. امروز از صبح همش تو دلم می‌گفتم خداکنه هممون باهم بریم مرحله بعد و فهمیدم اگه کسی حذف بشه، به اندازه وقتی که خودم حذف بشم ناراحت می‌شم و غصه می‌خورم و حتی شاید بیشتر. حساب کردم اگر تا اخر اسپرینت سوم همه‌مون کنار هم بمونیم میشه 25 روز، البته بدون احتساب آخر هفته ها و حالا من خوشحال‌ترینم.

آنچه خواهید دید ...

من نمیدونم تهش چی می‌شه ولی حالا که قصه همه‌مون بهم گره خورده، دوست دارم مثل فیلم ایرانیا تهش خوب تموم بشه آدم بدای داستان به سزای عملشون برسن، و جالب اینجاست که قصه ما اصلا آدم بدی نداره. دلم می‌خواد مثل فیلم هندیا هر غیر ممکنی، ممکن بشه و هر 9 نفرمون تا آخرش کنار هم بمونیم و به خوبی و خوشی کنار هم زندگی و کار کنیم. پایان مشترک ایرانی-هندی بهترین اتفاقیه که میتونه برای کارآموزش زمستون1400 بیوفته.

هنوز تا اخر قصه‌ای که 14دی شروع شده خیلی مونده، 9 روز از اسپرینت سوم باقی مونده و سرم پر از رویاها و آرزوهایی که میخوام به واقعیت تبدیل بشه. اگه من بودم حتما قسمت آخر این قصه رو براتون روایت می‌کنم و اگر هم نه، زحمتش میوفته گردن دوستان و سرگذشت این کارآموزش مشخص میشه.

نمی‌دونم چند نفر مثل من ممکنه، وقتی که دارن تو ویرگول می‌چرخن با پست‌های پروکسیما آکادمی و اعضای کارآموزش فعلی یا قبلی مواجه بشن، ولی اگه داری این پست رو می‌خونی و اصلا نمیدونه داستان چیه، برات یه پیشنهاد دارم .

اگه دوست داری از سر تولید محتوا و سئو در بیاری و به نوشتن علاقه داری، کارآموزش پروکسیما یکی از بهترین تجربه های زندگیت می‌تونه باشه. منی که هنوز همه این راهو نرفتم و تو روز اول از اسپرینت سوم هستم بهت این قول رو می‌دم که هیچ وقت پشیمون نمی‌شی و چیزهای فوق‌العاده‌ای رو یاد می‌گیری. ببین اینجوری بهت بگم، انگار که اصلا وارد یه دنیای دیگه میشی. بخاطر همینه که بهش میگن سیاره پروکسیما.