خواسته ما پس از مرگ برای کسی اهیمت دارد ؟

در روز فوت لیلا اسفندیاری و برای تمام فوت شدگان در محیط های طبیعی این یادداشت را می‌نویسم و به صورت کلی نظرم را می‌گویم و شاید در جزییات دقیق نباشه.

انسانها زنده هستند و دارای شعور و عقل و اختیار در تصمیم گیری. حالا در ایران (بقیه دنیا را نمیدونم) به دو دلیل: قانونی و فرهنگی این عقل و شعور و تصمیمی که تو برای خودت هنگام زنده بودنت گرفتی، نادیده گرفته میشه و بعد از مردنت خواسته های تو بی اهمیت میشه. استدلال هم این است که پس از اینکه رابطه عقل تو با جسمت گسست، اختیار تو با دیگران است حتی اگر قبل نمی‌خواسته ایی دیگران این اختیار را داشته باشند.

مثلا در اهدا عضو تو یه رضایت و کارت پر می‌کنی که اگر من فوت شدم اجزا بدن من را بدهید به دیگران ولی اگر بعد از فوت تو، خانواده ات نخواهند این کار را بکنند، این کار انجام نمیشه و میتوانند جلوی انرا بگیرند. اینکه قانون به یک عده ادم یک حقی بده و بعد اونها از این حق استفاده نادرست بکنند. فرد در عین عقل و فهم گفته چه کنید پس از فوت من، بعد از مرگش خانواده اش بگن که طرف سفیه بوده و عقلش نمی‌رسیده و الان ما براش تصمیم میگیریم بدون احترام به خواسته او.

اکسپدیشن کوه نوردی هم برنامه کوهنوردی در ارتفاع بالا و یا شرایط سخت و خطرناک است که برای اکتشاف و پیمایش خاص و ... بوجود میاد و شرکت کنندگان در اون با عقل و عشق واردش می‌شوند و به خطراتش اگاهند و به هر دلیل شخصی و یا اجتماعی و یا اقتصادی (هیچ پولی ارزش جان یک فرد را ندارد و به همین دلیل انگیزه اقتصادی خیلی کمرنگ است معمولا) شرکت می‌کنند . اگر برنامه بدون حادثه فوت باشه که افرین به همه تیم و عکس یادگاری و مصاحبه و ... ولی تا حادثه پیش میاد خانواده حادثه دیده در ایران در بعضی موارد شاکی میشه که چرا فرزند ما فوت شد، مسلما رسانه و مراجع رسمی کوهنوردی و خانواده و دیگر کوهنوردان باید بدانند که گزارش برنامه چی بود و چرا این اتفاق افتاد تا برای دفعه بعدی جلوگیری بشه ولی اینکه در دل این گزارش ها بخواهند شکایت قضایی کنند و پیگیری کنند، مصداق همون مثال اهدا عضو است که در بالا زده ام، یعنی فرزند ما خودش عقلش نمیرسیده و به اختیار خودش نرفته اونجا و اینکه کوه را دوست نداشته و حالا ما باید حقش را پس بگیریم.

این ها وقتی اتفاق میافتد که روح ورزش کوهنوردی را متوجه نباشی و انرا در حد یک تصادف رانندگی تقلیل دهی. وقتی فردی با رضایت خودش رفته کوه و اونجا هم فوت کرده است، به نظر من اگر بعد از فوتش تو بری شکایت کنی از همنوردانش هم ابروی حرفه ایی اش را بردی و هم تنش را ارامگاهش لرزاندی.