قانون‌گذاری ارزهای دیجیتال از سمت کشورها

تمرکززدایی و استقلال از نهادهای مالی و دولتی از ویژگی‌های اصلی ارز دیجیتال است که همین نکته ارزش اصلی آنها را نشان می‌دهد.

وقتی می‌گوییم “ارزدیجیتال“، منظور ما “ارسال و دریافت پول، مستقل از یک کشور به عنوان ناظر یا ارایه دهنده” است.

اما آیا ممکن است از طریق بانک‌های مرکزی و ابزارهای کنترل مالی قانون‌گذاری ارز دیجیتال را انجام داد؟

بیایید مثالی بزنیم:

در اکتبر 2017، وزیر دارایی، آنتون سیلوانوف گفت:

“ما در مورد قانون‌گذاری ارزهای دیجیتال به توافق رسیده‌ایم: دولت‌ باید انتشار، استخراج و گردش ارزهای دیجیتال را ممنوع کند. دولت باید کنترل را در این ضمینه‌ها بدست بگیرد”

در ماه مه 2018، قانون ارزهای دیجیتال که “در مورد دارایی‌های مالی دیجیتال” نامیده می‌شود، نتیجه کار دولت در این زمینه است.

این قانون مفاهیمی مانند معامله دیجیتال، اطلاعات دیجیتال، ثبت معاملات دیجیتال، اعتبار سنجی اطلاعات دیجیتال، استخراج، ارزهای دیجیتال، توکن‌ها، قراردادهای هوشمند و غیره را مد نظر قرار داده‌است

در تعاریف این مفاهیم آمده است که ارزهای دیجیتال و در کل بلاکچین نقاط مثبت زیادی می‌توانند داشته‌ باشند!

اما قانون‌گذاری ارز دیجیتال در دنیای واقعی چگونه کار می‌کند؟

اقدامات قانونی در این زمینه بسیار کم است. اگرچه، برخی موارد نشان داده‌اند که دولت برای کنترل ارزهای دیجیتال چه کاری می‌تواند انجام دهد.

یک کارمند یک شرکت دولتی در روسیه که با استفاده از تجهیزات این شرکت برای استخراج بیتکوین در محل کار دستگیر شد، او به دلیل دستیابی غیرقانونی به اطلاعات رایانه‌ای و نقض قوانین مربوط به ذخیره سازی اطلاعات رایانه‌ای مقصر شناخته شد!

این به آن معناست که یک کشور می‌تواند استخراج را کنترل کند، زیرا امکان استفاده از ویژگی‌های فیزیکی برای ردیابی آن وجود دارد! تجهیزات ماینینگ برق مصرف می‌کنند، گرما را تابش می‌کنند، ترافیک خروجی دارند… و همه این‌ها قابل پیگیری هستند، پس تا اینجا قطعی برق ایران نمی‌تواند فقط مزرعه‌های استخراج غیرقانونی باشند چون به راحتی می‌توان انان را پیدا کرد!

اما این مورد را نمی‌توان به عنوان تلاشی برای به دست آوردن کنترل کامل بر دنیای ارزدیجیتال طبقه بندی کرد. هنوز هیچ خبری در مورد مسدود کردن یک حساب ارز دیجیتال یا توقیف دارایی‌های یک شخص منتشر نشده است.

چرا؟ چون زیرا از نظر فنی غیرممکن است.

به زبان ساده، طراحی سیستم پولی ارزهای دیجیتال به گونه‌ای است که نه مرکز نظارتی دارد، نه ابزاری برای کنترل یا حتی ردیابی دارایی‌ها.

اما آیا واقعاً دولت‌ها در کنترل بازار عظیم و گسترش یافته بسیار ناتوان هستند؟

به این سادگی هم نیست. بدیهی است که خود موسسات دولتی هم در جستجوی راهی برای دستیابی به ارزهای دیجیتال هستند! و به نظر می‌رسد آنها قبلاً فرصتی پیدا کرده‌اند تا سرمایه برخی هلدرها را از طریق دم روباه – کنترل بر مبادلات – به نفع خود مصادره کنند!

اگر تصمیم بگیرید ارز دیجیتال خود را به دلار تغییر دهید، عملیات بانکی‌ آن توسط دولت‌ها مشاهده می‌شود، پس می‌تواند از لحاظ تئوری، دارایی شما را دولت مسدود کند!

برای جلوگیری از این امر، می‌توانید دارایی ارزدیجیتال خود را در کشورهایی که کنترلی بر ارزهای دیجیتال ندارند، تبدیل کنید. اگر مثلاً BTC را به روبل و سپس روبل را به دلار تغییر دهید، توجه دولت را به عملکرد خود جلب نمی‌کنید..

جدا از آن، هیچ چیز علاقه‌مندان به ارزهای دیجیتال را در این زمینه نگران نمی‌کند. هیچ کس نمی‌تواند از دارایی های شما استفاده کند، مگر اینکه خود شما اطلاعات مربوط به کیف‌پول‌های خود را به دولت ها ارائه دهید، هیچ روش قانونی یا فنی برای نشان دادن اطلاعات یک کاربر بر خلاف میل خود وجود ندارد و بهره برداری از دارایی بدون آنها غیرممکن است!

خوب ، این موارد جداگانه است. اما وضعیت به طور کلی چگونه است؟ آیا امکان دستیابی به دارایی‌های دیجیتال افراد به عنوان یک سیستم مالی واحد وجود دارد؟

نکته اصلی ماجرا اینجاست

کل سیستم ارزهای دیجیتال از موارد و هسته‌های جداگانه بسیاری تشکیل شده و موارد جداگانه‌ و زیادی است که هر دولتی با توجه به پارادایم‌های مالی و حقوقی فعلی می‌تواند با آن مقابله کند.

شایان ذکر است که دولت‌ها در سال‌های آینده با قانونی‌کردن ارزهای دیجیتال در چالش کنترل آن‌ها، با رعایت این اصل:

” اگر نمی‌توانید آن را منع کنید، آن را هدایت کنید!” (شاید وجود ایلان ماسک به همین دلیل است!)

مطالعه بیشتر در وبسایت روپی:

روپی را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام | اینستاگرام | توییتر