ایران بهشتی بدون مرز اما ...

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

کاش می‌شد چشم از خواب می‌گشودیم و به ارزشِ مواریث ملموس و ناملموس خویش واقف می‌گشتیم و بر قابلیت‌هایِ خویش اشراف می‌یافتیم و می‌پذیرفتیم که هرآنچه خدواند متعال در گستره ۱٫۶۴۸٫۱۹۵ کیلومتر مربعی به ما ایرانیان عطا نموده، حد و مرز ندارد و در سراسر این کره خاکی نمودش بارز، محسوس و ملموس می‌باشد. اما افسوس که خود از موهبت بهره‌مندی از این نعمات غافلیم و چشم به چین و ماچین دوخته‌ایم تا شاید با چراغ ایشان پیشِ راه خویش را دیده و به عافیت نائل آییم. به راستی هیچ شده که از خود بپرسیم در پی چیستیم و خواهان چه؟ چرا سفر فرنگ را به سفرهای کوتاه و قشنگ ترجیح می‌دهیم و چرا فرهنگ آنور آبی برایمان آبی تر از رنگ آسمان لاجوردی ایرانِمان است؟ چرا تنگه‌های آنها را تنگ‌تر پنداشته و دشت‌های آنها را فراخ‌تر می‌انگاریم و همواره آنچه خود داریم از بیگانه تمنا می‌کنیم ؟؟؟!!

پیشنهاد می‌کنم قبل از آنکه سری به گوشه کنار بی بدیل میهنِمان بزنیم و عظمت جام‌جم را در گوشه گوشه آن با تمام وجود لمس کنم، سری به خود بزنیم و سنگ‌هایمان را با خودمان وا بکنیم و ببینیم چه می‌خواهیم که در گستره این مرز و بوم از وجود آن بی بهره‌ایم.