شکسته ی احساس شیشه ها

ای متهم به مرگ، گریزی ز من چرا؟
از من که بویِ خونِ خیالِ تو می دهم !
تلخ است واقعیتِ هر بُعدِ ماجرا ...
از سایه های شومِ وجودم، کجا رهم؟

ای متهم به حسرتِ رویای کودکی
از خنده های خیسِ تنت قیر می چکد
این شعر هم شکسته ی احساس شیشه ها
در ابرِ ماتمی که از آن تیر می چکد ...

از التهابِ سرخِ درون، امتدادِ بغض ؛
هم ابتلای رخوت شلاقِ روز ها
مخمور بویِ خاک مزاری بدون گُل
از اضطرابِ روح، در آونگِ منتها...

اردیبهشت و عید بجای شکوفه ها
عطر تعفنم شده همراز زندگی
بدخیمِ توده های سکوتم شکست و بعد
یک هاله روی موج، پر از سرشکستگی ...