معرفی مدل های کسب و کار در سرویس های «VOD»

موفقیت سرویس های «VOD» به شدت به مدل کسب و کار و مدل کسب درآمد آن وابسته است. به زبان ساده مدل کسب و کار جریان درآمد شما را مشخص می کند. در ابتدای شکل گیری یک سرویس «VOD» این پرسش مطرح می شود که آیا سرویس های استریم از اشتراک ماهانه و ایجاد دسترسی نامحدود کاربران به محتوا کسب درآمد می کنند؟ یا از هر بار پرداخت برای دیدن محتوا یا درآمد حاصل از تبلیغات سرویس خود را می گردانید؟

بیشتر شرکت ها از جمله نمونه های داخلی مانند فیلیمو و نماوا و... از مدل کسب و کار شرکت های پیشرو در صنعت مانند نتفلیکس پیروی می کنند؛ ولی برخی دیگر با توجه به مزیت های رقابتی خاص خود تلاش می کنند تا با روش های خاص نفوذ خود در بازار را تضمین کنند و سپس به دنبال راهی برای حفظ کاربران خود و پایدار ساختن جریان درآمد خود هستند.

باید توجه داشت که اساس فعالیت کسب و کار به مدل درآمد آن وابسته است و با تغییر مدل کسب و کار، ممکن است کسب و کار آن ها را به کلی تغییر دهد. چنین اتفاقی برای نتفلیکس افتاد؛ زمانی که این سرویس اجاره دی وی دی سرویس استریم خود را راه اندازی کرد. حال سری بزنیم به مدل های کسب و کار رایج در سرویس های «VOD».

مدل پرداخت به ازای هر بار دیدن محتوا/مدل پرداختی «Transaction VOD/TVOD»

در این مدل کاربر برای دیدن هر محتوا موظف به پرداخت است. در چنین مدلی کاربر یا برای مدت محدودی می تواند محتوا را تماشا کند که اصطلاحا آن را «دانلود اجاره ای/ Download For Rent» می نامند؛ یا به ازای یک بار پرداخت محتوا برای همیشه در دسترس کاربر خواهد بود. البته باید توجه داشت که در یکسال گذشته بیشتر سرویس های استریم از قابلیت دیدن آفلاین ویدئوها خود رونمایی کرده اند. در این حالت کاربر می تواند در حین استریم، محتوا را در حساب کاربری خود به صورت آفلاین ذخیره کند؛ این محتوا می تواند دائمی و یا به صورت اجاره ای و در مدت مشخص ذخیره شود. در چنین صورتی سرویس های «VOD» موظف هستند تا حساب کاربری را به سرویس های «Cloud» متصل کنند یا از بخشی از حافظه داخلی گوشی را برای ذخیره محتوا استفاده کنند.

مدل پرداخت اشتراک

در این مدل کاربران می توانند با پرداخت اشتراک ماهانه، دسترسی نامحدود به محتوای سرویس استریم داشته باشند. البته در مکانیزم های مدرن، بسته های محتوای خاصی بر اساس سابقه انتخاب های کاربر و قابلیت پیش بینی سلیقه سیستم توصیه گر به کاربر ارائه می شود. برای مثال دسته بندی ژانر و بسته های شخصی سازی شده و قیمت های رقابتی به کاربران به صورت ماهانه ارائه می شود.

مدل مبتنی بر تبلیغات

در چنین مدلی دسترسی به محتوا برای کاربران رایگان است اما این سرویس ها دارای تبلیغات هستند و در بخش های مختلفی از محتوا تبلیغات ارائه می شود. درآمد اصلی این سرویس ها از محل تبلیغات است. از سوی دیگر به ازای هر بار دیده شدن تبلیغ مبلغی به صورت «Micropayment» برای تولید کننده و یا تهیه کننده محتوا واریز می شود. چنین مدلی در سرویس های «UGC» که کاربران تولید محتوا را بر عهده دارند رایج است. نوع مدیریت پرداخت ها و رعایت حقوق کپی رایت محتوای ارائه شده در چنین بسترهایی چالش اصلی بسترهای «UGC» است. برخی از سرویس ها با ارائه بسته های اشتراکی با هزینه بیشتر، سرویس بدون تبلیغات ارائه می دهند.

بیشتر بدانید: آمار و ارقامی جالب از رابطه مردم و اینترنت

تبلیغات به صورت کلی می توانند در ابتدا، وسط یا در پایان محتوا ارائه شود. تبلیغات برای سرویس های «VOD» درآمد می تواند جانبی محسوب شود اما برای مثال سرویس «Hulu» با ارائه تبلیغات در حین پخش محتوا درآمد قابل توجهی کسب می کنند. از سوی دیگر این سرویس ها به ارائه بسته های اشتراک ماهانه ارزان تر سبب جذب بیشتر مخاطبان می شوند. درآمد حاصل از تبلیغات جبران کننده درآمد از دست رفته از کاهش قیمت پرداخت اشتراک خواهد بود.

در همین رابطه بخوانید: کاهش شدید درآمد تبلیغات تلویزیونی در جهان!