اینترنت در عمق اقیانوس!! کابل‌های زیردریایی چطور جهان رو به هم وصل می‌کنن؟

تا حالا فکر کردی وقتی داری تو اینستاگرام اسکرول می‌کنی یا تو گوگل یه چیزی سرچ می‌کنی، این اطلاعات از کجا و چطور به گوشیت می‌رسه؟ فکر کن یه روز صبح بیدار شی و نت تو قطع باشه. نه فقط نت خونگی، بلکه همه‌ی اپ‌ها و سرویس‌های بین‌المللی. خیلی از خدماتی که روزمره ازش استفاده می‌کنیم، به وجود این کابل‌ها وابسته‌ان.

خیلی‌ها فکر می‌کنن اینترنت یه چیزی شبیه وای‌فای بزرگه که از ماهواره میاد پایین! ولی راستش بیشتر اینترنتی که داریم استفاده می‌کنیم، داره از زیر پای ما و از دل اقیانوس‌ها رد میشه! بله! کابل‌های زیردریایی.

کابل زیردریایی دقیقا چیه؟

کابل‌های زیردریایی سیم‌های بزرگِ حاوی فیبر نوری هستن که قاره‌ها رو وصل می‌کنن. چرا؟ چون ظرفیتشون بالا، تاخیرشون پایین و هزینه‌ی انتقال داده‌شون به ازای هر بیت خیلی کمتر از ماهواره است. نصب، نگهداری و حفاظت‌شون سخت و گرانِ؛ ولی بدون اون‌ها اینترنت جهانی ما عملاً از کار می‌افته.

جنس بیرونی‌شون هم مثل زره ساخته شده که در برابر فشار آب، خورده شدن توسط موجودات دریایی یا حتی لنگر کشتی‌ها دوام بیارن.

چطور این کابل‌ها رو می‌کشن؟

ماجراش یه کم شبیه فیلم‌های ماجراجوییه! کشتی‌های مخصوص، کابل‌ها رو از ساحل شروع می‌کنن و کم‌کم به اعماق اقیانوس می‌برن. بعضی جاها کابل روی بستر دریا پهن میشه، بعضی جاها هم برای امنیت بیشتر دفنش می‌کنن. نصبش راحت نیست؛ چون عمق بعضی نقاط اقیانوس به چند هزار متر می‌رسه و فشار آب اون پایین می‌تونه فلز رو له کنه.

چرا ماهواره نه؟

ماهواره‌ها هم اینترنت میدن، ولی سرعت، پایداری و حجم داده‌ای که کابل‌ها منتقل می‌کنن، خیلی بیشتره. الان چیزی حدود ۹۵٪ اینترنت بین‌المللی از طریق همین کابل‌های زیردریایی جابه‌جا میشه. یعنی حتی وقتی داری با دوستت اون ور دنیا تماس تصویری می‌گیری، بیشتر احتمال داره صدا و تصویرت از کف اقیانوس رد شده باشه تا از فضا!

یکم این قسمت علمیه 😅👇

یه کابل زیردریایی معمولا این قطعات رو داره

هسته‌ی فیبر نوری: مثل شریان—جایی که خودِ نور و داده حرکت می‌کنن. داخل هر کابل چند تا «زوج فیبر» یا «چند رشته فیبر» هست، بسته به طراحی.
محافظ داخلی و ژاکت: یک لایه که فیبرها رو نگه می‌داره و از فشار مستقیم محافظت می‌کنه.
هسته‌ی قدرت (معمولاً سیم مسی): برای رساندن برق به تقویت‌کننده‌هایی که روی کابل تعبیه‌ان. این تقویت‌کننده‌ها هر چند ده تا چند صد کیلومتر یکی برای تقویت سیگنال لازم هستن.
زره و شیلد بیرونی: لایه‌های فولادی یا مواد مقاوم‌تر که جلوی سایش، خوردگی و آسیب فیزیکی رو می‌گیرن. در نواحی ساحلی یا جاهایی که احتمال برخورد لنگر یا صیادی زیاده، ضخامت زره بیشتره.
تقویت‌کننده/ریپیتر (repeater): دستگاه‌هایی که سیگنال نوری رو تقویت می‌کنن تا بتونه کیلومترهای طولانی رو طی کنه؛ معمولاً توی یک محفظه‌ی ضدآب روی کابل جاگذاری می‌شن.

فیبر خودش خیلی شکننده‌ ست، پس بقیه‌ی لایه‌ها وظیفه‌ دارن که «زندگی سخت» زیر آب رو تحمل کنن.

چالش‌ها و خطرات

کابل‌های زیردریایی خیلی حساسن. یه کشتی که لنگرش رو اشتباهی بندازه یا حتی زلزله زیر آب می‌تونه بخشی ازش رو قطع کنه. تعمیرش؟ باز هم با همون کشتی‌های غول‌پیکر و کلی تجهیزات خاص انجام میشه. گاهی هفته‌ها طول می‌کشه.

اینترنت ایران

طبق تخمین‌هایی که تو Reddit ارائه شده، حدود ۱۵–۲۵٪ کل ترافیک اینترنت هر کشوری، بین‌المللیه. فرض کنیم ایران هم در همین حدود قرار داره. و از بین اون ترافیک بین‌المللی، اگر تقریباً ۷۰٪ش از طریق کابل‌ زیردریایی منتقل بشه، یعنی: به‌طور تخمینی در حد ۱۵–۲۰٪ از ترافیک اینترنت کل در ایران ممکنه از کابل‌های زیردریایی عبور کنه .

اینم از اطلاعات امروز... حتما یه سرچی بزن و نقشه این کابل های زیر دریارو ببین که چقدر عظیم و زیادن

اگر پیشنهادی راجب تولید محتوای آینده دارید یا سوالی خوشحال میشم تو کامنتا در میون بزارین👇

پیج ما -> erffan.yavari