معرفی فیلم The Shining

فیلم The Shining (درخشش) بی شک یکی از بهترین فیلم های ترسناک و روانشناسی تاریخ سینما است که در سال 1980 به کارگردانی استنلی کوبریک بر اساس رمانی به همین نام، اکران شد. با من همراه باشید تا بیشتر درباره این فیلم صحبت کنیم.

توجه: این پست بخش های مهم داستان را برای شما اسپویل نمیکند، با خیال راحت بخوانید :)

داستان درباره نویسنده ای به نام "جک تورنس" است که برای اینکه بتواند بهتر روی نوشته خودش تمرکز کند، به همراه خانواده خود در زمستان وارد یک هتل میشود که به خاطر آب و هوا در فصل زمستان، این هتل در زمستان تعطیل میباشد. همین طور که جک در حال نوشتن کتاب خود است، آرام آرام تغییرات روانی روی او صورت میگیرد و ...

یکی از نقاط اصلی فیلم شخصیت پردازی فوق العاده آن است. شما قرار است ببنیید که چگونه یک فرد آرام و خانواده دوست چگونه به یک هیولا روانی تبدیل میشود و این تحول شخصیتی را به خوبی مشاهده میکنید. یعنی پس از دیدن این فیلم شما با خودتان میگویید یعنی میشود که روزی منم هم تبدیل به همچین آدم خطرناکی بشوم!؟ نباید فراموش کنیم یکی از دلایل اصلی درخشان بودن شخصیت پردازی این فیلم، بازی فوق العاده جک نیکلسون است. با قاطعیت میتوانم بگویم بازی نیکلسون در این فیلم یکی از 10 بازی های برتر تاریخ سینما است. نیکلسون در این فیلم به زیبایی احساسات خود را از طریق دیالوگ گویی و نگاه های خود (مخصوصا حرکات ابرو) به مخاطب نشان میدهد.

همچنین بازی دیگر بازیگران را نباید فراموش کنیم. از آنجایی که این فیلم ترسناک است، بازیگران کودک آن نباید چیزی از داستان بدانند تا یک وقت حضور در این فیلم روی روحیه آنها تاثیر نگذارد. با اینکه "دنی لوید" برای بازی در این فیلم تنها هفت سال سن داشته و چیزی از داستان هم نمیدانسته، باز هم کوبریک توانسته بازی خوبی از این کودک بگیرد. بازی این بازیگر تا جایی خوب بوده است که حتی در صحنه فیلمبرداری گاهی اوقات خودش ایده هایی برای بهتر شدن بازی خودش میدهد! یکی دیگر از نقاط قوت این فیلم، دقتی که در طول فیلم شده است. معروف است که استنلی کوبریک تا وقتی صحنه ای که فیلمبرداری کرده مورد دلخواه او نباشد، حتی 100 بار هم که شده آن صحنه را مجددا فیلمبرداری میکند. در این فیلم هر فریم با دقت فیلمبرداری شده است و هیچ چیزی در این فیلم اضافه و بی دلیل نیست.

یکی از دلایل برتری این این فیلم نسبت به سایر فیلم های ترسناک، کلیشه ای نبودن ترس موجود در فیلم است. این فیلم به جای اینکه از جامپ اسکر های پیش بینی شده استفاده کند، از موسیقی، فیلمبرداری و اتمسفر خودش استفاده میکند. مثلا در سکانس پایانی هر لحظه خدا خدا میکنید که اتفاق بدی نیفتد، یک موقع با هیولای روانی رو به رو نشوید تا با تبر معروف خود شما را تکه تکه کند. این فیلم نشان میدهد برای ترسناک بودن نیاز به یک عروسک ترسناک یا جن گیری نیست بلکه باید اتمسفر و شخصیت های ما ترسناک باشند تا مخاطب هیچ موقع فیلمی که دیده است را فراموش نکند.

چه کسانی از این فیلم لذت خواهند برد؟

• کسانی که به ژانر ترسناک و روانشناسی علاقه دارند.
• کسانی که به فیلم های قدیمی علاقه دارند.
• کسانی که عاشق شخصیت های روانی در فیلم هستند.
• کسانی که به دنبال بازیگر های فوق العاده در فیلم میگردند.

نمرات:

نمره imdb (متغیر در روز): 8.4/10

نمره متاکریتیک: 66/100

نمره راتن تومِتوز: 84%

خیلی ممنون که پست را مطالعه کردین. اگر که پست رو دوست داشتین یادتون نره که دکمه لایک رو بنزنید و اگر نظری درباره پست و فیلم دارید میتوانید در قسمت کامنت ها با من به اشتراک بگذارید.

پست های مرتبط: