بهترین‌ فیلم‌های جشنواره نهال

1-«واحدشش» ساخته‌ی علی افشاری

واحد شش با هر متر و معیاری خلاقانه‌ترین فیلم جشنواره امسال بود. علی افشاری توانسته بود جهانی پادآرمانی و سیاه را به مینی‌مال‌ترین شکل ممکن به تصویر بکشد. فیلم کوتاه افشاری تلفیق درخشانی بود از داستان‌های سیاه هدایت، فیلم‌های علمی-تخیلی و نگاهی هایدگری به تکنولوژی و پیامدهای زندگی در یک جامعه تکنولوژی‌زده. هدف افشاری در واحد شش ایجاد هراس از آینده‌ای تاریک برای تماشاگر است. هراسی که ناشی از غرق شدن در دنیای تکنولوژیک امروز است. فیلم افشاری به بهترین شکل و با استفاده از تعلیقی درخشان این احساس هراس را به تماشاگر منتقل می‌کند. بدون شک واحد شش بهترین فیلم جشنواره نهال بود.

2-«کارت قرمز» ساخته‌ی محمدامین رهبر

کارت قرمز می‌توانست یکی از آن ملودرام‌های سوزناک و آمیخته به اغراق سینمای ایران باشد که همواره می‌کوشند با برانگیختن سطحی‌ترین لایه‌های احساسی تماشاگر او را درگیر مضامین سطحی خود کنند. اما این فیلم به مدد بازی درخشان دو بازیگر اصلی فیلم(خصوصاً مهری آل‌آقا) موفق می‌شود زوایای پنهان زندگی یک جانباز اعصاب و روان را به خوبی به تصویر بکشد و هر چند محافظه‌کارانه اما اعتراضی هم به پدیده جنگ داشته باشد. محمدامین رهبر با این فیلم نشان می‌دهد که می‌شود با نگاهی خوددار و با تکیه بر منطق روایی درست داستان‌هایی متفاوت از ایام جنگ روایت کرد.

3-«شیوع» ساخته‌ی میثم مرادی

شیوع میثم مرادی دیگر فیلم آخرالزمانی جشنواره امسال بود. فیلمی با مایه‌های فلسفی که بر روی تاثیر مخرب رسانه‌ها و رشد روزافزون مصرف‌گرایی بر مردم جهان تاکید می‌کرد. جهان سیاه و کافکایی که میثم مرادی ترسیم کرده بود عمیقاً ترسناک و واقعی به نظر می‌رسید. نمونه‌هایی از شخصیت اصلی این فیلم کوتاه را که در برابر رسانه‌ها مسخ شده‌اند در اطراف خود دیده‌ایم. مرادی موفق شده بود نشان دهد که چگونه یک انسان به دلیل استفاده فراوان از رسانه استحاله می‌شود. استحاله‌ای که از آن انسان موجودی وحشی می‌سازد که بی‌رحمانه می‌کشد. نکته ترسناک اما اینجا است که انگار همه ما شکل قهرمان اصلی این فیلم شده‌ایم.

4-«وودی آلن» ساخته‌ی عاطفه مولوی

وودی آلن عاطفه مولوی نماینده عشاق سینما در جشنواره امسال بود. یک فیلم در فیلم جذاب که داستانش را با همان سبک و سیاقی روایت می‌کرد که کارگردان‌های بزرگ و البته عشق فیلم سینمای جهان. مولوی در این فیلم موفق شده دنیایی خیالی برمبنای سینما بنا کند که اجزای مختلف آن به طرز شگفت‌انگیزی با همدیگر هماهنگ هستند و همین هماهنگی هم باعث می‌شود اتفاق پایانی فیلم انقدر تاثیرگذار از کار در بیاید. وودی آلن نشان داد می‌توانیم بعد از شهرام مکری منتظر فیلم‌سازی متفاوت دیگری باشیم که عشق دیوانه‌واری نسبت به سینما دارد.

5-«مجتمع» علی شاهینی

مجتمع علی شاهینی اجتماعی‌ترین فیلم جشنواره امسال بود. فیلم درباره موضوع مهمی صحبت می‌کرد که کمتر مورد توجه مردم و دستگاه‌های فرهنگی کشور قرار گرفته است. از فاصله‌هایی می‌گفت که میان اقشار مختلف جامعه ایجاد شده و به نظر می‌رسد این فاصله فعلاً پُرشدنی نیست. شاهینی در این فیلم از لزوم گفت و گو صحبت به میان می‌آورد و تلاش می‌کند این نکته را یادآوری کند که اقشار مختلف جامعه تا زمانی که گفت و گو با یکدیگر را یاد نگیرند نمی‌توانند به یک زندگی بهتر فکر کنند. از زاویه همین فاصله اجتماعی نمای آخر این فیلم یکی از جذاب‌‌ترین قاب‌های جشنواره امسال بود.