تلاشی برجسته و قابل ستایش
خطر اسپویل
کارکردن در قالب ژانر در ایران چه در سینما و چه در فیلم کوتاه عملی جسورانه و بدیع است و از آن جایی که پیش از این بسیار کم تجربه شده است به همراه خود نقضهای نوپا بودن را به همرا میآورد.
پناهجویان را، پیش از این که به چشم فیلم کوتاه به زیر تیغ نقد برد، باید از برای کوشش جسورانه در مسیر ژانر تحسین کرد.
دیالوگها خام دستانه نوشته شدهاند و کتابی، حال آن که میتوانستند بهتر باشند. داستان ابتر است. بخشی که نیازی به گفتنش نبود، گفته شده است و بخشی که باید گفته میشد، حذف. پناهجویان در شخصیت پردازی هم شکست میخورد. از یک طرف شخصیتهای تیپیکال ارائه میدهد و از طرف دیگر میخواهد برای شخصیتهایش لایه ایجاد کند، که در نهایت هم در هر دو عمل شکست میخورد و شخصیتهایی سردرگم خلق میکند. پدر بزرگ که مشخص نیست مردی سنگدل است یا مهربان. از یک سو فریاد میزند و چشم غره میرود، از سوی دیگر دختر طوری او را صدا میزند که گویا پیش از این از او کمکهای فراوانی دریافت کرده است. پدر که ابتدا از بیرون میآید گویا جنگجو است و خوشدل، اما تصمیم میگیرد آشنایان را سلاخی کند و معلوم نیست در دنیای آخرالزّمانی چرا انقدر راحت سیگارها را یکی پس از دیگری نصفه و نیمه خاموش میکند. دختر هم بهتر از سایر شخصیتها نیست. از طرفی بسیار ترسو است و سر به زیر و از طرفی ناگهان همه را به قتل میرساند. برای همین است که یا باید زمان فیلم بلندتر باشد که شخصیتها پرداخت شوند یا بهتر است شخصیتها تیپیکال باشند، یا تعداد آنها کم باشد.
در ساخت نیز قابلیتهای لوکیشن، بسیار بیش از آن چیزی است که فیلمساز از آنها بهره برده. تنها در دو قاب از رنگ و نور به خوبی استفاده شده است و در سایر قابها چیز قابل توجهای وجود ندارد. طراحی صحنه و لباس با دقت است اما میزانسن میتوانست بسیار بهتر از آن چه هست باشد.
پناهجویان فقط و فقط از جهت پیشرو بودن قابل توجه است و نه از منظر فیلم بودن.
پناهجویان را در وُدیو ببینید...
مطلبی دیگر از این انتشارات
یک حمومی من بسازم
مطلبی دیگر از این انتشارات
دردهای متفاوت بودن
مطلبی دیگر از این انتشارات
حقایق