تلخی بی‌پایان

یادداشتی بر فیلم کوتاه خونمردگی(امین اناری)

آهو برای حذف نام همسر از شناسنامه‌اش(پس از طلاق) از باید پزشکی قانونی گواهی دریافت کند و فیلم روند معاینه و گرفتن این گواهی‌ست. فیلمساز دوربین را در هیچ سکانسی از اتاق معاینه‌ی سرد و بسته‌ی پزشک قانونی بیرون نمی‌برد و فقط آدم‌ها را به اتاق وارد یا آن‌ها را خارج می‌کند و این، نمایش موقعیتی‌ست که آهو در آن گرفتار شده. خونمردگی روایتی تکراری اما تلخ است. خونمردگی حکایت و ماجرای تازه‌ای نیست، سوژه‌ی ناگفته و نادیده‌ای هم ندارد اما روایت درد و رنجی‌ست که هر چقدر هم درباره‌اش فیلم ساخته و دیده شود، باز هم کم است و از تلخی گزنده‌اش چیزی کم نخواهد شد فقط اندکی امید در دل مخاطب زنده می‌شود که هنوز هم افرادِ بسیاری نگران چنین موقعیت‌های دردناکی هستند.

آهو از هر طرف در فشار است؛ برادری که بیرون اتاق منتظر است همه چیز زودتر تمام شود، مادری که عجله دارد، مسئول معاینه که موقعیت او را درک نمی‌کند و دخترهای دانشجو که آهو زیر سنگینی نگاه‌های‌شان درد و رنجش دو چندان می‌شود. آهو نه تنها در جسمش درد و خونمردگی‌های بسیاری دارد بلکه از نظر روحی و ذهنی هم دردی عمیق را تحمل می‌کند. فیلمساز موقعیت قرارگیری بازیگران و چیدمان صحنه را به درستی انتخاب کرده و در نظر گرفته است. در سکانسی که آهو باید بر خواسته‌اش پافشاری کند و این بار به اجبار تن ندهد(خلاف ازدواجی که به احتمال زیاد اجباری بوده) در مرکز قرار گرفته و آدم‌های دیگر در اطراف او جمع شده‌اند و او باید خودش و خواسته‌اش را از میان این جمع بیرون بکشد. او به دنبال رهایی‌ و پنهان شدن از نگاه‌های کنجکاو و همراه با سرزنش و یا از سردلسوزی اطرافیان است اما در نهایت برای فرار از شر‌ح آن‌چه بر او گذشته راه دیگری را پیش می‌گیرد وصورتش را می‌پوشاند، انگار می‌خواهد حتی برای چند دقیقه هم که شده کسی او را نبینند.

می‌توانید فیلم کوتاه خونمردگی را در سایت ودیو تماشا کنید.