سرگذشت نمادین

360 درجه فیلمی نمادین است. فیلمی که می‌کوشد با حداقل مواد خام داستانی و با استفاده از کاراکترها و صحنه‌هایی از پیش طراحی شده معنایی را به بیننده منتقل کند. با این حال، این نماد پردازی به گونه‌ای نیست که درک و فهم آن نیازمند پیش زمینه‌ای نظری باشد. طبق تعریف، نماد آن چیزی است که به واسطه‌ی برقراریِ شباهت میان دو جسم، تداعی ذهنی برای فرد یا قراردادهای فرهنگی و اجتماعی، چیز دیگری را نمایندگی می‌کند. شیء مادی یا عینی که بر پدیده‌ایی انتزاعی دلالت دارد. به عنوان مثال، آب نماد پاکی است، چراغ نماد روشنی، پرچم نماد هویت ملی و...

360 درجه بر یک رینگ بوکس متمرکز است. این رینگ صحنه‌ی رویاروییِ یک بوکسور با انسانی در مقاطع مختلف زندگی‌اش است. بچه، نوجوان، میان‌سال و پیر. تصاویر سیاه و سفید است و دیالوگی بین کاراکترها برقرار نمی‌شود. در تمام مدت مردی کنار رینگ ایستاده و این انسان را راهنمایی می‌کند. بدین ترتیب با چند نماد ساده مواجهیم: رینگ بوکس که می‌تواند نماد صحنه‌ی زندگی باشد. بوکسوری قوی هیکل که نمادی از مشکلات و سختی‌های زندگی‌ست و انسان در مقاطع مختلف زندگی‌اش به عنوان نمادی از بشریت که در مقابل این مشکلات قرار می‌گیرد. آن پیرمردی که کنار رینگ با انسان نمادین حرف می‌زند هم می‌تواند نماد انسان‌هایی باشد که کنار گود می‌نشینند و می‌گویند لنگش کن یا پیرِ دانایی که از ابتدا راه و رسم مبارزه را به انسان می‌آموزد اما انسان‌ها گوش‌شان بدهکار نیست و راه خودشان را می‌روند و شکست پشت شکست رقم می‌زنند.

360 درجه فیلمی ساده است که محتوای خود را در زمانی کوتاه، به شکلی مختصر از طریق نمادها به بیننده منتقل می‌کند. از این رو، هر بیننده‌ای می‌تواند برداشت شخصی خود را از این نمادها داشته باشد و نتیجه‌ای متفاوت از پایان فیلم بگیرد.