صحنه‌ی جرم، ورود آزاد

یادداشتی بر فیلم کوتاه فشن(فردین انصاری)

فیلم کوتاه فشن ساخته‌ی فردین انصاری یادآور فضای آثار رضا ثروتی در تئاتر است؛ گریم‌ و لباس‌ هر یک از بازیگران هرچند به بهانه‌ی حضور در یک فشن‌شوی لباس زیرزمینی طراحی شده‌اند اما اغراقی که در آن‌ها به چشم می‌خورد از همان ابتدای کار مخاطب را به تماشای فیلمی با فضایی متفاوت دعوت می‌کند. فیلم از همان ابتدا شروعی حساب‌شده دارد و قتل درست در میان نورپردازی رفت‌وآمد مدل‌ها اتفاق میفتد بنابراین مخاطب هم فرصت(و البته امکانی) برای دقت به جزییات و افراد حاضر در صحنه نداشته و از این همین رو کنجکاوانه با قصه همراه می‌شود. همه چیز برای روایتی متفاوت از قالب معمول در نظر گرفته شده و میان عناصر صحنه، بازی‌های اغراق شده‌ و لحن بازیگران، قصه‌ای که به دور از واقعیت و شرایط معمول پیش می‌رود، همه و همه در خدمت ایده‌ای اصلی فیلم به کار گرفته شده‌اند. حتی در سکانسی که قاتل و مقتول در مقابل هم می‌نشینند تا برای آخرین بار با یکدیگر صحبت کنند، استفاده‌ از زیرنویس به دلیل نامفهموم بودن مکالمه‌ی آن‌ها کاری هوشمندانه به حساب می‌آید. با پیدا شدن قاتل(باز هم به شیوه‌ای متفاوت) فیلم نه تنها تمام نمی‌شود بلکه قصه به سمت و سوی دیگری پیش می‌رود و همچنان دست از سر مخاطب برنمی‌دارد. مهم‌ترین ویژگی فشن در میان فیلم‌های این دوره از جشنواره فیلم‌های کوتاه تهران(البته در میان آثاری که نگارنده موفق به تماشای آن‌ها شده است) طراحی صحنه و لباس و فضاسازی متناسب با قصه‌ی فیلم است که فیلمساز درست و به‌جا آن‌ها را در کنار یکدیگر به کار گرفته.

می‌توانید فیلم کوتاه فشن را در سایت ودیو تماشا کنید.