معجزه ایجاز

تنش‌های نژادی و خشونت ناشی از آن همیشه یکی از مسائل مهم جامعه آمریکا بوده است. جامعه چند نژادی آمریکا با محوریت سفیدپوستان همیشه محمل مناسبی برای تضادهای نژادی بوده و در طول تاریخ باعث شده تا اکثریت به صرف اکثریت بودن خشونت‌هایی را علیه اقلیت (اکثراً سیاه‌پوستان) به کار ببندند. آخرین حادثه عظیمی که در رابطه با این تنش‌ها رخ داد ماجرای قتل جرج فلوید سیاه‌پوست به دست پلیس بود که جنجال‌های زیادی را برانگیخت. به همین خاطر مضامین نژادی در بین بدنه لیبرال هالیوود بسیار طرفدار دارد و همه ساله فیلم‌هایی درباره این موضوع ساخته می‌شوند که پای ثابت فصل جوایز هستند. آهنگی عاشقانه برای لاتاشا هم یکی از آخرین تلاش‌های هالیوود برای نمایش این تنش‌ها در قالب مستند کوتاه است. نکته درخشان و متمایزکننده درباره آهنگی عاشقانه برای لاتاشا این است که کارگردان موفق می‌شود با یک تکنیک روایی ساده به ایجازی شگفت‌انگیز در روایت سرگذشت دختری قربانی تنش‌‌های نژادی برسد و سرگذشت این دختر و پیامدهای آن را در مدت بیست دقیقه بدون این‌که چیزی از قلم بی‌اُفتد برای تماشاگر بازگو کند. سوفیا نالی آلیسون در این فیلم به جای استفاده از گفت و گوی مستقیم درگیران حادثه با دوربین (که قالبی تکراری و مخصوص مستندهای بلند است) صدای درگیران حادثه را روی تصاویری تاریخی و تغزلی گذاشته و اجازه داده روایت داستان توسط نزدیکان لاتاشا با تصاویر ادغام شوند و کلیتی منسجم را بسازند. کلیتی که نه تنها تمام سرگذشت این دختر را برای تماشاگر روایت می‌کند که او را هم با شورش‌های سال 1992 لس‌آنجلس که محصول این خشونت‌های نژادی بود آشنا می‌کند و به شکلی ظریف و هنرمندانه سرنوشت لاتاشا را به آن ماجرا پیوند می‌دهد و از دل این پیوند نتایجی تاریخی می‌گیرد و نشان می‌دهد علی‌رغم گذشتن سال‌ها هنوز این تنش‌ها وجود دارد و خشونت‌های نژادی هم‌چنان قربانی می‌گیرد. نکته شگفت‌انگیز و اصلی درباره کیفیت بالای آهنگ عاشقانه‌ای برای لاتاشا همین ایجاز در روایت و پیوند این ایجاز روایی با تصاویر تغزلی نابی است که تماشاگر را بدون اضافه‌کاری به دل حادثه‌ای دهشتناک می‌برد و به او نشان می‌دهد که خشونت ناشی از تفاوت‌ها چگونه در طول زمان بازتولید می‌شود و انسان‌های بیشتری را به کام می‌فرستد.