معلق

خطر اسپویل:

انکاس از آن دست فیلم‌هایی است که می‌خواهد شما را بدون پاسخ دادن رها کند.

زن و شوهری که، به خاطر حامله بودن زن، با هم ازدواج کرده‌اند، در دوره‌ی بارداری، نزدیک به وضع حمل زن، به ماه عسل می‌روند. سوال اول همین‌جا است. چرا؟ چرا یک زن باردار که نزدیک به وضع حمل است باید به مسافرت برود؟ آن‌ها طی حرکت، رو به اقامت‌گاه، مدام با هم درگیرند، وقتی به آن‌جا می‌رسند ناگهان در تصمیمی مشترک هردو می‌خواهند به طرف ساحل بروند و با هم قدم بزنند. مگر تا همین چند دقیقه پیش درگیر نبودند؟ وقتی تصمیم خود را اعلام می‌کنند، زن صاحب اقامت‌گاه اصرار می‌کند که جاده خطرناک است و سنگلاخی. اما آن‌ها اصرار دارند که بروند. چرا یک زن حامله باید اصرار داشته باشد که وارد جاده‌ای خطرناک شود تا در انتهای آن با مردی که از آن متنفر است در کنار ساحل قدم بزند؟ در انتها نیز وقتی فیلم دیگر نمی‌داند چه باید بکند، تصمیم می‌گیرد با صداگذاری گریه‌ی نوزاد این سوال را در ذهن مخاطب ایجاد کند که آیا بچه زنده است؟

انکاس در تدوین موفق است و بازی بازیگران هم مطلوب. اما در نورپردازی ضعف‌های زیادی در آن دیده می‌شود و بهره‌ی کامل از فضای نابی که برای ساخت فیلم انتخاب شده است برده نمی‌شود.

انکاس اما بیش از هر چیز دیگر از داستان پر از نقص و ضعف خود رنج می‌برد و از شخصیت‌پردازی‌های کاملا سردرگم و البته بی‌ارتباطی کامل دیالوگ‌های ابتدایی، متن ابتدایی، داستان فیلم و تم فیلم. انکاس یک سردرگمی بزرگ است.

به موجب لوکیشن بکری که برای فیلم انتخاب شده است و دکوپاژ کم و بیش مطلوب می‌توان انکاس را تا آخر تماشا کرد و از آن لذت برد. اما با آن چه می‌توانست باشد بسیار فاصله دارد.

انکاس را در وُدیو ببینید.