مکالمه موسیقیایی با تاریخ

در موسیقی غربی کنسرتو به قطعه موسیقی گفته می‌شود که برای کنسرت و با یک ساز در سه موومان تنظیم می‌شود. در این نوع قطعه تک‌نواز نقش اصلی را دارد و دیگر اعضای کنسرت او را همراهی می‌کنند. به بیان ساده در این سبک از موسیقی تک‌نواز با دیگر اعضای کنسرت وارد یک مکالمه می‌شود که طی آن مکالمه قطعه موسیقی ساخته می‌شود که به آن کنسرتو می‌گویند. کریس بائرز و بن پرودفوت از این قطعه موسیقی برای ساخت مستند کوتاه کنسرتو یک مکالمه است استفاده کرده‌اند. در این فیلم کریس بائرز با پدربزرگش درباره تاریخچه خانوادگی خود و چالش‌هایی که رنگین پوست بودن برای آن‌های ایجاد کرده صحبت می‌کند. صحبت‌های آن‌ها به تدریج حالت یک مکالمه دوطرفه را پیدا می‌کند و بدل به یک قطعه کنسرتو می‌شود. نکته جالب توجه در این گفت و گو این است که این هوریس بائرز (پدربزرگ کریس) است که نقش تک‌نواز را دارد و کریس به شکل یک کنسرت همراه او را در صحبت درباره تاریخچه خانواده همراهی می‌کند و اجازه می‌دهد پدربزرگ قطعه خلاقانه خودش را درباره تاریخ و رنجی که از زیستن در جامعه‌ای نابرابر کشیده است بسازد. برتری کنسرتو یک مکامله است نسبت به سایر مستندهای کوتاه دیگری که درباره مضامین خاصی مثل مشکلات رنگین پوستان ساخته می‌شوند در این است که اجازه نمی‌دهد ایده مرکزی فیلم به صورت یک ایده درخشان اما خام باقی بماند و با بسط و گسترش درست و اصولی این ایده تماشاگر را با تمام چیزهایی که لازم است از سرنوشت دو شخصیت اصلی بداند آشنا می‌کند. مکالمه پدربزرگ و نوه در این فیلم صرفاً یک مکالمه تاریخی نیست، بلکه به تدریج بدل می‌شود به تحلیلی دست اول از وضعیتی که رنگین‌پوستان آمریکایی در آن قرار دارند. تاریخ در کنسرتو یک مکالمه است بهانه‌ای است برای پرسش از تاریخ به عنوان یک شاهد زنده. شاهد زنده‌ای که می‌تواند شهادت دهد چرا نابرابری در یک جامعه باعث از دست رفتن زندگی بسیاری از انسان‌ها به خاطر تفاوت رنگ پوستشان می‌شود. کنسرتو یک مکالمه است مکالمه‌ای است موسیقیایی با تاریخ تا از دل این مکالمه رنج‌های یک قوم بازتعریف شود تا ساکنان امروز جهان به یاد بیاورند که اقلیت‌ها چه رنجی را متحمل شدند تا به جایگاهی در حد و اندازه کریس بائرز رسیدند.