هنگ‌کنگ در آتش

خطر اسپویل بخش‌هایی از فیلم وجود دارد.

مردم ایران به طور عام و سینمادوستان ایرانی به طور خاص هیچ‌گاه اطلاعات دست اولی از حکومت چین، مناسبات کشورداری در آن جغرافیا و چالش‌های سیاسی که این حکومت کمونیستی درگیر آن است ندارند. برخلاف کشورهای غربی که هر حادثه‌ای که در آن کشورها رخ می‌دهد به سرعت بدل به تیتر یک رسانه‌های جهان می‌شود، حوادثی که در کشور چین رخ می‌دهد به واسطه سانسور شدید و نظارت کامل دولت کمونیستی این کشور بر روی انتشار اخبار به صورت رازی سربه مُهر باقی می‌مانند. به همین خاطر اطلاعات چندانی از وقایع جاری در کشور چین و مناطق زیرنظر این کشور وجود ندارد. از این جهت مستندهایی مانند جدا نشوید که تصاویر بکر، دست اول و به روزی از تنش‌های سیاسی در چین نشان می‌دهند فارغ از کیفیت نهایی فرصت مغتنمی هستند برای شناخت هر چه بیشتر از این کشور مرموز. اما ارزش مستند کوتاه جدا نشوید فقط در دادن اطلاعات از وضعیت سیاسی کشور هنگ‌کنگ و درگیری‌های آن با چین نیست. اَندرس همر کارگردان فیلم در این مستند کوتاه موفق می‌شود در مدتی کوتاه و با حضوری جسورانه در دل تظاهرات(که دست کمی از میدان جنگ ندارد) با مصاحبه بی‌واسطه با تظاهرات‌کنندگان به تحلیل دقیقی از ریشه‌های اعتراض مردم هنگ‌کنگ برسد. مردمی که از قیمومیت دولت چین بر کشورشان ناراضی هستند و خواهان استقلال، آزادی و استقرار دموکراسی در کشور خود هستند. فیلم همر علاوه بر نمایش جسورانه خشونت پلیس بر علیه مردم موفق می‌شود بدون شعارزدگی‌های مرسوم این قبیل از مستندها ارزش دموکراسی و حق انتخاب آزادانه را به تماشاگر یادآوری کند و به او بگوید که استقلال و امنیت فقط در پرتو به رسمیت شناختن آزادی‌های فردی است که به دست می‌آید. جدا نشوید با تصاویر بی‌پروا و بی‌پیرایه‌ای که از هنگ‌کنگ درگیر در آتش خودکامگی دولت چین نشان می‌دهد کل تاریخ دیکتاتوری را زیرسوال می‌برد و نشان می‌دهد چگونه تصمیم‌های خودسرانه یک دولت توتالیتر می‌تواند به نااُمیدی جمعی و خشونت‌های کور منجر شود. نمای آخر فیلم که دختری هراسان از وضعیت دوست در بندش صحبت می‌کند نماد تام و تمامی از وضعیتی است که یک حکومت بسته و متصلب ایجاد می‌کند: دهشت بی‌پایان برای مردمی که چیزی جز جان‌هایشان برای رهایی از چنگال دیکتاتوری ندارند.