چوپان بره‌ها

خطر اسپویل

کوک، یکی دیگر از فیلم‌های جشنواره امسال است که در فرمت مربع آماده‌ی نمایش شده است. کوک پیش از هر چیز یاد آور نئورئالیسم ایتالیا است. نماهای نزدیک از شخصیت‌، بازی بدون اغراق، تلاش برای نشان دادن تقابل شخصیت با جامعه و شخصیت بخشیدن به اشیا.

چوپانی برای کوک کردن ساز خود مجبور است به شهر برود. فداکاری‌ای بزرگ که با قاب‌های ثابت پیش از عزیمت به خوبی جا می‌افتد. زمانی‌که چوپان در روستا است، همه چیز وسعت دارد. وقتی وارد شهر می‌شود، فضاها بسته می‌شوند. این هنر و درک کارگردان را بازتاب می‌دهد. درست است که کوک شباهت‌های زیادی به فیلم‌های برجسته‌ی سینما دارد، اما به هر حال آن چه در نهایت ساخته شده است، شایسته‌ی تماشا است.

کوک بدون این که تراژدی‌ای در قلب خود جای دهد، چندین تقابل را، کاملاً تصویری، به مخاطب نشان می‌دهد. برجسته‌ترین‌های آن‌ها تقابل شهر و روستا و چوپان و دنیا هستند. آن چه در فرمت فیلم کوتاه حائز اهمیت است درست همین تصویری بودن است.

من باب شخصیت. از آن جایی که زمان برای شخصیت پردازی کافی نیست استفاده‌ی درست از شخصیت‌های تیپیکال پیشنهاد می‌شود. شخصیت‌هایی که در این جا چوپان آشنای فراری از شهر آن‌ها را نمایندگی می‌کند. چوپانی که بیش از خودش، گوسفندانش را دوست دارد و به نی که هم چون عضوی از بدنش است برای خوشحال کردن آن‌ها نیاز دارد.

بازی بازیگر مرد درون‌گرا و قابل توجه است. نگاه‌های وی به بیرون از قاب می‌تواند تعابیر مختلفی داشته و در هر کدام از قاب‌ها می‌تواند حامل پیام متفاوتی باشد. چهره‌ی مظلوم او و گونه‌های تو رفته‌اش به یادآوری آن شخصیت تیپیکال که پیش‌تر توضیح دادم کمک می‌کند و سیبیل، او را به روستا متصل می‌کند.

کوک را در وُدیو ببینید.