جای انسانها و اشیا را اشتباه نگیرید!!!

یک بار حدود ده سال پیش، وقتی بچه های خواهرم هفت و نه ساله بودند، آنها را سوار ماشین جدید خودم کردم. خواهرم پیش از ورود بچه ها به ماشین در حال دادن تذکراتی به بچه هایش بود و میگفت مراقب ماشین جدید دایی باشید. قبل از سوار شدن کف کفشهایتان را پاک کنید. مواظب باشید چیزی را خراب نکنید. دقت کنید که ماشین را کثیف نکنید.

به حرفهایش گوش دادم و نتیجه گرفتم که این حرفها و تذکرها فقط باعث میشود بچه ها احساس شکست کنند و البته آخر هم ماشین را کثیف میکنند. بچه ها نمیتوانند جور دیگری باشند!!! بنابراین کار را ساده کردم. در حالی که خواهرم داشت قوانین را میگفت یک بطری نوشابه را باز کردم و روی صندلی عقب ریختم. پیام من این بود که آدمها از اشیا مهمترند. یک اتومبیل هر چقدر هم که گران و با ارزش باشد باز هم فقط یک شی است. در پایان سفر احساس خوشحالی کردم. زیرا در آن سفر یکی از بچه ها آنفولانزا گرفت و روی صندلی عقب بالا آورد. اصلا احساس گناه نکرد. خیالش راحت بود و میدانست مشکلی نخواهد بود.

جملات بالا مربوط به رندی پوش استاد دانشگاه کارنگی ملون است که در آخرین سخنرانی خود در دانشگاه و پیش از این‌که از دنیا برود انجام داده است. نکته بسیار مهمی که در این بخش وجود دارد درک اهمیت افراد و تفاوت آن‌ها با اشیا است.

اگر شما به عنوان یک مدیر چه در خانواده، چه در شرکت و یا در سطح کلان ملی فعالیت دارید، این نکته را همیشه به یاد داشته باشید که افراد از اشیا بسیار مهمترند و تحت هیچ شرایطی نمی‌توان این ارحجیت را تغییر داد. مثلا یک آباژور گران قیمت، یک تلویزیون جدید، مبل استیلی که تازه خریده‌اید و سایر وسایل منزل نباید مانع آزادی کودکان شود.

متاسفانه در دنیای امروز بسیاری از افراد این موضوع را فراموش کرده‌اند. همین امر باعث شده است که وسایل جدید نه تنها باعث آرامش ما نباشند که به مزاحمانی برای سلب آرامش تبدیل شوند. این یعنی آرامش و آسایش در دو جهت مخالف هم در حرکت هستند.

همین موضوع را در سطح شرکت و کشور نیز می‌توان مشاهده کرد. بسیاری از سیاست‌های ما در شرکت‌ها بدون توجه به افراد سازمان به عنوان ارکان کلیدی اخذ میشود. باید دقت شود که به دلیل یک کار اقتصادی نباید باعث حذف نیازهای روحی کارکنان شود. در این صورت شرکت باعث از بین رفتن آرامش مهمترین دارایی خود خواهد شد و در بلند مدت نیز تاوان آن را پرداخت خواهد کرد.