خوشحالم که هر طرفو نگاه میکنم تیلور می‌بینم.

ارتباط و برخورد مداوم با آدم‌ها باعث می‌شود تو شکننده‌تر از قبل شوی. خاصیت رابطه و ارتباط‌ها همین است. تنها توی تنهایی خودت است که امنیت داری. عزت نفس داری‌. و در نهایت خودت به دست خودت در مواقعی به غرورت لطمه می‌زنی. دیروز که چشم باز کردم زنی پربغض در من بود که هزار بار خواست برود نزد حراست و گله‌هایش را بگوید اما نگفت. هزار بار خواست به فلانی پیام بدهد و بگوید دوستی با تو اشتباه‌ترین اتفاق زندگی‌ام بود، اما نکرد. خواست محکم داد بزند. اشتباهات خیلی‌ها را به رخ‌شان بکشد و بگوید شما حق ندارید ذره‌ای باعث مکدر شدن خاطرم بشوید. امروز زنِ قوی درونم هزار بار از روی صندلی‌اش بلند شد اما زن ضعیف درونم هم هزار بار او را به عقب راند. کی این‌همه ضعیف شدم و نتوانستم حرفم را بزنم؟ کی آدم‌ها به خودشان این جسارت را دادند که لحظه‌های قشنگم را به غم بکشانند؟
تنهایی اگر انتخاب اول و آخر است، من ترجیح می‌دهم هزار بار توی تنهایی دست‌وپا بزنم اما دیگر آدمی را به حاشیه امن خودم راه ندهم.
حالا زنِ شکننده و پربغض این‌ها را می‌نویسد.
اگر من گاهی سکوت می‌کنم، دلیل بر این نمی‌شود که ناراحت نیستم. که غمم نیست. دلیل نیست که این‌همه بی‌انصاف باشید.
هی اشک
هی اشک
چکه کرد روی صفحات کتاب آناکارنینا.

اخبار را که نگاه می‌کنیم روزی نیست که چندین خبر و موضع تند و تیز علیه زنان از سوی حاکمان در میان آنان یافت نشود.

آنها به گونه‌ای از زنان سخن می‌گویند که انگار دشمنی خونی با جنس زن دارند.

این ناراحتی و عصبانیت به حدی است که آدم تصور می‌کند خداوند هم یک عذرخواهی بزرگ بابت آفرینش زن به برخی از امام جمعه‌ها، نمایندگان مجلس، صداوسیما، دولتمردان و مسئولان ما بدهکار است.

بندگان خدا خیلی خیلی عصبانیند و ظاهرن تا زمانی که کشور را به درگیری و جنگ داخلی نکشانند نمی‌خواهند دست از سر زنان بردارند.

پ.ن۱: یک‌چند وقتی اگر دوستانم را نخوانم، از من غمی به‌دل می‌گیرند؟!
بله! ممکن است.
اما خلوت می‌خواهم.

پ.ن۲: از بین تمام کهن‌الگوها (آرکی‌تایپ‌ها) من عاشق آفرودیتم. شیفته آفرودیتم. مشتاق آفرودیتم.

پ.ن۳: عکس جدید پروفم رو خیلی دوستش. چون یه دوست صمیمی‌ای برام فرستادش. طبق وایبی که گرفته بود و گفتش: «چون به نوشتن علاقه داری. ♥️🌱:»