December 25، 06:00 AM

چیزی که خانم میم بهم یاد داد امروز این بود که تلنگر بزرگی بهم زدم

تا حالا شده هر کاری میکنی میبینی که به نتیجه نمیرسه ، با وجود اینکه همه جوره براش تلاش کردی.برای ادمی مثل من این موضوع ریشه در اعتماد به نفسم داشت.

وقتی به اعماق حرفاش فکر کردم متوجه شدم که توی همسن هام هستن ادمایی که توانایی کمتری از من دارن اما از من موفق تر هستن و نمره های بالاتری میارن وقتی به این افراد نگاه میکردم ار خودم ناامید میشدم اما ویژگی مشترک همه این افراد این بود که به خودشون باور داشتن و خودشونو جوری قبول داشتن که هر جا مینشستن مردم ازشون حساب ببرن و این افراد واقعا ابهت خاصی دارن!

اکثرا یا خانواده هایی داشتن که اونا رو بالا میبردن یا ادمای مغروری بودن که حتی اگه در یک کار اشتباه کرده باشن زیر بارش اشتباهشون نمیرن و قبولش میکنن.

اینجور ادما وقتی شکست میخورن میگن که خب شکست بخشی از راهه و برام تجربه شده برعکس من!

ادمایی مثل من اون شکست رو تا ابد با خودشون حمل میکنن و مدام خودشون رو سرزنش میکنن و بعد صد سال میفهمن که خب تجربه شده براشون و اشکال نداره!

خواستم بگم ادمایی مثل ما که با خودشون رفیق نیستن و خودشونو دستی دستی خرده شیشه میکنن ومیشکنن از خودشون متنفرن و اعتماد به نفس کافی ندارن جایی قراره ضربه این طرز فکر رو بخورن و به فکر این بشن که چطور خودشونو دوست داشته باشن.

توی هر کاری که دارید براش تلاش میکنید به خودتون باور داشته باشید، شما سخت تر از اینها رو پشت سر گذاشتید . به اصطلاح پوست کلفت باشید!

با کار های روزمره و کوچیک شروع و تمرین کنید تا به یک عادت تبدیل بشه.

و در ضمن خودتون رو با اعتماد به نفس کاذب گول نزنید.

یادتون باشه برای اینکه موفق بشید در هرکاری که درش هستید، درس ،کنکور، دانشگاه ، مصاحبه . اینکه باور داشته باشید میتونید و با ایمان به خودتون برید سراغش موفق تر هستین-