منتظر چیزی نباش که باعثش نیستی!

از کودکی هر مشکلی برامون پیش می‌اومد هرچقدر هم بد؛ با وجود پدر رو مادر و یا دوستانمون مطمئن بودیم که می‌تونیم از پسِ اون مشکل بر بیایم و توی زندگی روزای خوبی جلومون خواهد بود. توی اون زمان، نگاه ما به قهرمان‌های زندگیمون بود.
چه خوب و یا چه بد از الان به بعد ما دانشجوها، این قهرمان‌ها نه فقط برای اطرافیانمون بلکه برای جامعه‌مون هستیم، این ما هستیم که باید از این به بعد تلاش کنیم مشکلات جامعه‌مون برطرف بشن و تلاش کنیم که قدمی هرچند کوچک برای بهبود شرایط برداریم؛ باید خودمون رو آماده کنیم که بتونیم در جامعه تاثیرگذار باشیم و ایده‌آل هامون رو به واقعیت تبدیل کنیم. ولی چجوری؟

مطمئناً هر حرکت و هر شروعی نیاز به هدف داره، از الان باید بتونیم که هدفی برای خودمون پیدا کنیم. هدف نباید زیاد بزرگ باشه که بی‌خیال از رسیدن بهش دست روی دست بذاریم و کاری نکنیم و نه اونقدر کوچیک که با کمترین حرکتی بتونیم بهش برسیم. هدف باید باعث رشدما و جامعمون بشه.

از کجا شروع کنیم به فکر کردن؟ اصلا جامعه‌ایی که باید نگرانش باشیم چیه؟ رشد کردن چه معنی داره؟ چرا ما باید کاری کنیم مگر ما وظیفه‌ایی در خصوص کسی داریم؟

همه این سوالات، سوالات بینادینی هستند که هر شخص باید بتونه خودش یک جواب مناسب برای اون پیدا کنه. ولی چیزی که مشخص هست اینکه همونطوری که ما توی کودکی چشم به قهرمان‌های زندگیمون داشتیم الان ما به عنوان دانشجو قهرمان‌های کسایی هستیم که چشم امیدی به تغییر دارند.

جامعه‌ایی که برای من تعریف شد، بخش مهندسی کامپیوتر دانشگاه شیراز بود.

زمانی که من دانشجوی بخش مهندسی کامپیوتر شدم با کمی دقت توی محیط اطراف می‌شد متوجه شد که بخش مهندسی کامپیوتر زیاد حال خوبی از نظر آموزشی نداره، بعضی از اساتید ارتباط خوبی با دانشجوها نداشتند و عده‌ایی از دانشجوها هم خودشون رو کسی تعریف می‌کردند که فقط نیاز هست ۴ یا ۵ سال از عمرشون رو در محیطی که اسمش دانشگاه هست بگذرونند و ۱۴۰ واحد رو که مجبور هستند تموم کنند، به اتمام برسونند. دیدن این آسیب‌ها قدم اول برای طی کردن مسیرِ تغییر هست.

برای ایجاد تغییر نیاز به همراهی دوستانت هست. نیاز هست که بتونید باهم کار کنید و سنگ‌های بزرگ این مسیر رو با کمک هم از جلوی راهتون بردارید؛ راحت‌ترین مکان برای پیدا کردن دوستانی با دغدغه کار کردن برای بهبود، انجمن‌های علمی بخش*(انجمن علمی و ACM) بودند.

توی انتخابات انجمن علمی اسم نوشتم و با اعتمادی که سایر دوستانم توی بخش مهندسی‌کامپیوتر به من داشتند تونستم وارد انجمن علمی سال ۹۸-۹۹ بشم.

توی انجمن تا جای امکان سعی کردم با کمک دوستانم، دست‌آوردهای خوب سال‌های گذشته رو حفظ کنم و تغییراتی هرچند کوچک در جهت بهبود شرایط بخش مهندسی کامپیوتر بوجود بیارم.

هرتغییری برای موندگاری نیاز به ادامه دادن داره، نیاز هست که نسل‌های بعدی هم اون مسیر رو بشناسند و توی اون حرکت کنند، دست‌آورد‌های گذشتگان رو حفظ کنند و ضعف‌های اون‌ها رو برطرف کنند و تغییرات مثبتی که فکر می‌کنند باعث بهبود میشه ایجاد کنند.

اگر توهم مثل من فکر می‌کنی که جامعه‌ایی که فعلاً به کمک نیاز داره، بخش مهندسی کامپیوتر هست؛ می‌تونی برای شروع فعالیتی هدفمند و با برنامه برای بهبود وضعیت فعلی، با داوطلب شدن برای ورود به انجمن‌های علمی و یا کمک کردن به بچه‌هایی که توی انجمن‌ها هستند، قدمی هرچند کوچک برای بهبود وضعیت فعلی برداری.

منتظر چیزی نباش که باعثش نیستی!

نویسنده: پویا فکری