بایدها و نبایدهای دورکاری: به عنوان یک کارفرما چه مواردی را باید در دورکاری در نظر بگیریم؟

دورکاری یکی از مفاهیم نسبتاً نوین در بازار جهانی کسب و کار است که نوع جدیدی از ارتباط میان کارمند و کارفرما را تعریف می‌کند. در این تعریف، کارمند به جای این که هر روز در محل کار حاضر شود، در خانه یا هر جای دیگری کار می‌کند و حجم کاری را که برای او تعریف شده، انجام می‌دهد. صاحبنظران علم مدیریت بر این باورند که دورکاری مزایای زیادی هم برای کارمند و هم برای کارفرما دارد، اما در عین حال در صورت بی‌توجهی و در نظر نگرفتن جزئیات، می‌تواند به ضرر کارفرما تمام شود.

تاریخچه دورکاری در جهان

ایده دورکاری نخستین بار در سال 1973 توسط جک نیلز مهندس ناسا ارائه شد. نیلز نام Telecommuting را برای این مفهوم انتخاب کرد و دورکاری را یک سبک زندگی و راه موثری برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی و جایگزینی برای رفت و آمد روزانه به محل کار دانست. او اعتقاد داشت که رفت و آمد روزانه به محل کار عامل خستگی و دلزدگی کارکنان و کاهش بهره‌وری سازمان‌ها است و شیوه‌های کسب و کار باید تغییر کنند.

در سال 1975 اولین کامپیوتر شخصی پا به عرصه وجود گذاشت و مسیر دورکاری کارکنان ادارات را تا حد زیادی تسهیل کرد. شرکت IBM در سال 1979 به 5 نفر از کارکنان خود اجازه داد تا در خانه کار کنند. این طرح با موفقیت مواجه شد و در عرض 4 سال، تعداد کارکنان دورکار IBM به 2000 نفر افزایش یافت. تولد اینترنت در سال 1983 گام مهم دیگری رو به جلو بود.

در سال 1987 تعداد افراد دورکار در آمریکا به یک و نیم میلیون نفر رسید. با تصویب قانون هوای پاک، دورکاری بیشتر از قبل در بین کارفرمایان پذیرفته شد و دولت‌ها با حمایت از این طرح، گام موثری در این زمینه برداشتند. در سال 2010 قانون دورکاری توسط دولت آمریکا به تصویب رسید و شرکت‌ها ملزم شدند شرایط را برای دورکاری کارکنانشان فراهم کنند.

بایدها و نبایدهای دورکاری

شاید در نگاه اول ساده به نظر برسد، اما در عمل اینطور نیست! دورکاری فقط به معنی ماندن در خانه به جای مراجعه هر روزه به دفتر کار نیست. اجرای این استراتژی هم برای کارکنان و هم برای صاحبان کسب و کار، سختی‌هایی به دنبال دارد که با راهکارهای نرم‌افزاری، سخت‌افزاری و مدیریتی می‌توان به آنها غلبه کرد. در ادامه نکات مدیریتی دورکاری را با هم مرور می‌کنیم. متن کامل مقاله را در وبلاگ آوات بخوانید.