هر ظرفی به اندازه خودش جای می گیرد

پروردگار عالم هرچی ببخشد،بخشش او بیشتر می شود،از خزائن او چیزی کم نمی آید،این خدایی که بی نهایت ها را دارا است،دنبال بهانه می گردد برای بخشش و فضل و رحمت خودش،خداوند متعال با یک بهانه ای به انسان ها عطا می کند.ظرفیت های مااست که معلوم می کند که چقدر قابلیت گرفتن داریم.
در دعای افتتاح می خوانید:« الَّذی لا تَنْقُصُ خَزائِنُهُ، وَلا تَزیدُهُ کَثْرَهُ الْعَطاءِ إلاّ جُوداً وَکَرَماً؛ خدایی که گنجینه هایش نقصان نپذیرد، و بخشش بسیارش جز جود و کرم بر او نیفزاید »

باران وقتی از آسمان می آید یه اقیانوس آب بالا سر مااست،اما شما یک موقع یک ظرف کوچکی زیر این آب می برید،به اندازه همان ظرف آب می گیرد،یک موقع یک دریا می رود زیر این آب به اندازه دریا می گیرد،یک موقع هم یک ظرف وارونه است،هیچی نمی گیرد،تقصیره اون آب نیست،ظرف هاست که مقدار و سهمیه ی خودش را تعیین می کند.

در قرآن آمده است:
« أَنزلَ مِن‌السَّماءِ مَاءً فَسالَت أَودِیهٌ بِقَدرِها » سوره رعد آیه ۱۷

خدا رحمتی از آسمان فرستاد،هر ظرفی به اندازه خودش می گیرد،و الا اگر کسی بتواند بگیرد ،از طرف او که کمی ندارد.

در یک روایتی است که مرحوم میرزا جواد اقای  ملکی تبریزی در کتاب المراقباتشون نقل کرده،خداوند متعال می فرمود:
یا داوود « لَو عَلِمَ المُدبِرونَ اَنی کَیفَ اشتیاقی بِهِم لَماتوا شَوقاً علیه»اگر آن کسانی که پشت به من خدا کردند،بدانند که من چقدر مشتاقشان هستم،از شوق من می میرند.
(سایه ی معشوق اگر افتاد برعاشق چه شد؟/ ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود)
ما محتاج او هستیم اما خداوند متعال ناز بنده هایش را می کشد؛ پروردگار ما پروردگاری است که مچ نمی گیرد،بلکه دست می گیرد برای رشد و برای بلند کردن انسان ها،کم و کوچک مارا زیاد می دهد.
در دعای ماه رجب آمده است که: « یا مَنْ یُعْطِی الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ» یعنی خداوند به بزرگی و عظمت خودش نگاه می کند،اگر کمی هم در خونش بیاری ،پروردگار زیاد می دهد.

برگرفته از سخنرانی استاد عالی