آیا معلم‌ اجازه دارد دانش‌آموزی را در آغوش بگیرد؟

یک رشته توییت در توییتر نوشتم و متوجه شدم برای افراد زیادی مهم بوده که درباره‌اش بدانند. گفتم شاید اگر اینجا هم باشه به درد کسی بخورد.

آیا #معلم‌ اجازه دارد دانش‌آموزی را در #آغوش بگیرد؟ در معرفی خودم بگم: من روانشناسم، تز دکترام درباره «احساسات در مدرسه» بوده و از سال ۸۸ در نقش‌های مختلفی با مدارس گوناگون در ارتباط ام. اشتباه داشته و اشتباه دیده‌ام. پس صلاحیت اظهار نظر دارم. اینم بیشتر انتقال تجربه‌اس.

۲/اگر در یک جمله بخوام بگم: توصیه می‌کنم جز در موارد نادر و بطور کلی معلم‌ها این کار رو نکنند. چه دلایلی برای این توصیه‌ام دارم و بجاش چیکار کنند؟ ابتدا به این سوال ساده جواب بدید: آیا دارم نیاز بچه‌ رو مرتفع می‌کنم یا نیاز خودم رو؟ اگر پاسخ نیاز خودمه، کودک آزاری عاطفی یا جنسیه.

۳/ چطور بفهمم دارم نیاز خودم رو پاسخ می‌دم؟ اگر ازش فیلم و عکس تهیه می‌کنی درحالی که نگاهت به دوربینه و لبخند روی صورتت میاره و منتشرش می‌کنی، ۱۰۰ درصد داری به نیازت خودت پاسخ می‌دی. در سایر موارد، باید با خودت روراست باشی و به افکار و احساساتت آگاه. اگر نیستی در آغوش نگیر.

۴/ اگر یقین دارم که به نیاز دانش آموزم پاسخ می‌دم چیکار کنم؟ به این سوال جواب بده: تجربه اجتماعی که برای اون کودک ایجاد می‌کنم به نفعشه یا به ضررش؟ بافتار رو در نظر بگیر. آیا اینکارت باعث میشه بقیه بچه‌ها با اون دانش‌آموز بد بشن و حسادت کنن؟ آیا براش حرف در میاد؟ بقیه معلم‌ها چی؟

۵/خانواده بچه چی می‌گن؟ محله و شهر و کشورت چه دیدگاهی دارن؟ سیاست‌های مدرسه‌ای که هستی چیه؟ اخیرا در اون مدرسه و محله کودک‌آزاری رخ داده؟ حدود ۱۲ مورد رو الان بخاطر آوردم که مستقیما مورد مشورت قرار گرفتم که آیا لمس کردن معلم نامناسب و آزارگرانه بوده؟ موارد دیگری هم دیدم و شنیدم.

۶/آخرین موردش یک دبیرستان پسرانه بوده که دو برادر کشتی‌گیر یک معلم رو ماساژ دادند و پدر شکایت کرده که معلم بچه‌ها رو آزار فیزیکی داده. بچه‌ها به دلیل سابقه پرخاشگری پدر، روایت دیگری از آنچه بوده به پدر منتقل کردند و در نهایت معلم و بچه و خانواده و مدرسه چند هفته در تنش بودند.

۷/منشن و کوت‌های توییت اصلی کاملا فضای مبهم و نامطمئن جامعه رو به این رفتار نشون می‌ده. اغلب معلم‌های باتجربه این کار رو نمی‌کنند. چون دنبال دردسر نیستند و انقدری حمایت مالی و اجتماعی نمی‌گیرند که بخواهند چنین تنشی رو هم تحمل کنند. این تنش‌ها به بچه و حتی خانواده هم آسیب می‌زنه.

۸/ وابستگی بچه رو در نظر بگیرید. مخصوصا کوچکترها. حتی اگر کودکی مادر و پدر نداره، شما نباید کمبود پدر و مادر رو پر کنید. شما وظایف معلمی رو انجام بدید. به درستی و به اندازه درس بدید. خودمختاری و شایستگی رو در کلاس با ارتباط غنی، حمایت کنید. خودمراقبتی کنید و سالم رفتار کنید.

۹/با این مواردی که گفتم، باید بیخیال در آغوش گرفتن بشید. اما اگر هنوز فکر می‌کنید یک کودکی لازم داره در آغوش گرفته بشه. حواستون باشه کجا رو لمس می‌کنید و کجاتون لمس میشه. اگر لازمه درباره محافظت از بدن به بچه‌‌ها توضیح بدید. حتما در حضور یک بزرگتر یا دست‌کم چند دانش‌آموز دیگه.

۱۰/فرض کنید یک بچه‌ی کلاس اولی برای مرتب کردن شلوارش بعد از دستشویی رفتن به کمک شما نیاز داره. نبریدش تو اتاق، در رو ببندید و کمکش کنید. برید به دفتر مدرسه و از یک همکار خواهش کنید تا شما دارید به بچه کمک می‌کنید اونجا حضور داشته باشه. بچه هم یاد می‌گیره که محافظت از بدن چیه.

۱۱/ یادآوری مجدد: تنها در صورتی که یقین دارید که به نفع بچه عمل می‌کنید و نه نیاز خودتون، مجازید بچه رو لمس کنید. هر حالتی غیر از این حتما کودک آزاریه. اگر یقین داشتید هم حتی ممکنه در چشم دیگران کودک آزاری بنظر برسه و هر دو آسیب ببینید. پس احتیاط‌هایی که گفتم و می‌گم جدی بگیرید.

۱۲/همه می‌دونن اما بازم می‌گم: ماچ و بوسه، دست زیر لباس، لمس نقاط حساس و خصوصی، نوازش یا بو کردن مو، کلا نیاز بچه نیست. بهش پاسخ ندید لطفا. در همون آغوش گرفتن متوقف بشید. اما اون دسته که از آغوش گرفتن منصرف شدند، چه راه جایگزینی دارند؟ لمس خوب موجب صمیمیت و حمایت کننده شایستگیه.

۱۳/مثل: بزن قدش. مشت به مشت. آرنج به آرنج. همینطور روی زانو نشستن، همقد شدن و با کودک حرف زدن. حمایت از آغازگری و خودمختاری بچه‌ها. به رسمیت شناختن همه احساسات. بازتاب دادن احساس به بچه. توجه کافی به تمام دانش‌آموزان داشتن، لبخند زدن، آواز دسته جمعی ( نه با گنگستر شهر آمل البته)

۱۴ و پایانی/ پرهیز از تنبیه و جایزه‌های ملموس و مادی. پرهیز از تشویق زیادی یک دانش‌آموز سرآمد. غذا خوردن گهگاهی کنار بچه‌ها. این‌ها نمونه‌هایی از رفتارهای جایگزین در آغوش گرفتن هستند تا نیازهای عاطفی و روانشناختی دانش‌آموزان را برآورده کنید