باید از خودمان شروع کنیم!

شیوع و گسترش جهانی ویروس کرونا چنان اشتراک و وحدتی در مشکلات و مصیبتها و عوارض آن میان ملتها به وجود آورد که هیچگاه پیش از این سابقه نداشته است. این درد مشترک زمینه احساس نیاز به درمانی مشترک تواند بود.

درمان مشترک زمانی فرامی‌رسد که درد مشترک وجود داشته باشد و درد هر چه جسمانی تر و مادی تر، محسوس تر و ملموس تر است. آرزو می کنیم درد جهانی کرونا بشر را به احساس نیاز مشترک برای حاکمیت واحد و رهبر واحد برساند و زمینه ساز تمنای ظهور منجی شود.

با این مبنا و در این شرایط حساس طرح موضوع همدلی بین ادیان و توجه معنوی به پروردگار جهانیان کاملا منطقی و طبیعی است، اما آیا وفاق و همدلی بین المللی بدون وفاق و همدلی ملی ممکن است؟ آیا از گفتگوی بین ادیان بدون گفت و گوی میان مذاهب می توان سخن گفت؟

وقتی شیعیان با هم بر سر اتهام انجمن حجتیه و جریان شیرازی دعوا دارند چگونه می توانند از وحدت با اهل سنت سخن بگویند و زمانی که ما سنی های غیر وفادار به بشار اسد را نمی پذیریم چگونه می توانیم با غیر مسلمانان بر سر یک میز بنشینیم؟ ما که هر کس از تفاهم و آشتی و گفتگو سخن بگوید متهم می کنیم چه طور می توانیم فضای همدلی ایجاد کنیم؟

ما کارمان به جایی رسیده که حتى ناطق نوری را نمی توانیم تحمل کنیم و ظرفیت بی نظیری چون سید محمد خاتمی (برای روابط بین الملل و ادیان) را نابود و لگدمال کرده ایم، چه طور می توانیم از همدلی و همراهی میان ملتها و امتها و ادیان حرف بزنیم؟ اگر بخواهیم فارغ از تعارف و شعار، هدفی عینی تحقق یابد ناچار باید این دوایر متداخل را ببینیم و نسبت میان آنها را بپذیریم و اولویت ها را در نظر بگیریم. ما در این زمینه الگوی موفق و تجربه مشخص امام موسى صدر را پیش رو داریم و باید به آن نظر کنیم. اکنون جمهوری اسلامی در جایگاهی است که می تواند جلودار و بلندگوی جریان بین‌المللی معنویت‌گرایی باشد به شرط آن که دعوت به اخلاق و معنویت را از داخل خودش آغاز کند و همدلی و همراهی را نخست در میان هموطنان ایرانی از هر مذهب و کیش و آیین محقق سازد که فرمود:

إبدأ بنفسک! از خودت شروع کن!

اگر قابل دانستید نگاهی بیندازید و به دوستانتان نیز معرفی فرمایید!