دعا کنید

اعصابتون خُرده، حالتون بده، از اوضاع عصبانی شدین، از آخوندها شاكی هستین، قبول! ولی هر كاری بكنید این حقیقت است؛ بلاها و گرفتاری ها فقط وقتی برطرف می شود كه همه مردم دعا كنند و از خدا رفع بلا را بخواهند و با حال تضرع و التماس به طرف خدا برگردند و دست به دعا بردارند!

كسی كه چرك و عفونت بدنش رو گرفته، دكتر براش آنتی بیوتیک تجویز می كنه و می گه باید مثلا پنی سیلین بزنه، در اون موقعیت حتى اگه حالش از دست دكتر به هم می خوره، حتى اگه نمی تونه ریختش رو هم ببینه، باید آمپول رو بزنه، حتى اگه همون موقع فحش هم به دكتر بده باید آمپول رو بزنه!

قرار هم نیست با دعا كسی عمر ابدی داشته باشه و هیچ وقت نمیره، قرار هم نیست دعا جای مراقبت بهداشتی و مراجعه به پزشك رو بگیره، دعا رابطه انسان و خدا را اصلاح می كند و عافیت می آورد. همه ما می میریم ولی می شود عمرمان با عافیت و رحمت و نور باشد و می شود با تلخی و تاریكی در حجابهای مادی بگذرد!

چرا دیگران بدون دعا مشكلشون رو حل می كنند؟ جوابش مفصله، اولا دیگران دعا دارند، ثانیا با دلسوزی برای هم و دوری از ظلم بلاهایی از مردم رفع می شود، ثالثا بلا فقط بیماری نیست. اونها شاید بیماری رو برطرف كنند و تن سالم داشته باشند ولی هنوز بلا برطرف نشده! سلامت جسم تنها بخش كوچكی از عافیت است.

مثل این كه شما سر سفره مهمانی فقط غذا به معنی چیزی كه می خورید نمی خواهید، اگر صاحبخانه با اوقات تلخی و بی احترامی غذایی جلوی شما بگذارد و برود آیا قبول می كنید؟ اگر بگوید از شما پذیرایی كردم آیا می پذیرید؟ خواهید گفت ما برای مهمانی آمده بودیم كه خوراك تنها بخش كوچكی از آن است.

چاره ای جز پناه بردن به خدا نیست، باید اعتراف كرد كه همه قدرت ها در دست اوست و باید تنها از او خواست كه نجاتمان دهد و عافیت و رحمت خود را بر ما ببارد و بلاها را برطرف سازد. برای مناجات با خدا هم باید حال ذلت و خاكساری داشت، باید با انقطاع و فقر به سوی خدا رفت، نه با استغنا و احساس استقلال و بی نیازی! نقل كرده اند كه رسول خدا وقتی دست به دعا برمی داشت چنان حال تضرع و تمنا داشت كه گویی فقیر گرسنه ای برای لقمه ای نان التماس می كند!

اگر قابل دانستید نگاهی بیندازید و به دوستانتان نیز معرفی فرمایید!