عامل غربت امام غريب چيست؟

یکی از چالشهای فرهنگی و مذهبی در این روزهای كرونایی موضوع تجمع زوار در بقاع متبركه بود و بعد از آن كه بحث توقف گردهمایی های گسترده مردم در مجامع عمومی مانند نماز جماعت در مساجد مطرح شد تقابل جدی بین دیدگاههای موافق و مخالف در مورد زیارت حرم اهل بیت علیهم السلام و امامزادگان به وجود آمد.

ظاهرا در عراق پذیرش بیشتری برای محدودیت موقت زیارت وجود داشت ولی در ایران دیدگاههای مخالف به شكل صریح تری موضع خود را نشان دادند و بعضا به صورت عملی با حضور در حرم مطهر ثامن الحجج علیه السلام در مشهد مقدس و حرم مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها در قم مخالفت خود را آشكار ساختند.

یكی از حرفهایی كه در این میان برای مخالفت با منع و محدودیت زیارت گفته می شد این مسأله بود كه ما اجازه نمی دهیم اولیای خدا غریب بمانند و آنها را تنها نمی گذاریم، اما آیا به راستی چه قدر ارتباط بین این دو موضوع وجود دارد؟

آیا تنها عدم حضور زائران در كنار مرقد اولیای خدا باعث غریب شدن آنها می شود یا می توان عامل دیگری هم برای غربت آنان شناخت؟

قطعا هیچكس در این كه "زیارت" یكی از مهمترین وظایف دینی و مذهبی است تردیدی ندارد و بدون شك همیشه حضور و مراجعه و دیدار و زیارت عامل رونق یك مفهوم و بزرگداشت یك ارزش هست.

ولی آیا اگر مثلا به صورت موقت محدودیتی برای زیارت ایجاد شود و از زائران بخواهیم با فاصله بیشتر از هم تنها در صحن به زیارت مشغول شوند و سلام بدهند، این به معنای غربت امام خواهد بود؟

به نظر می رسد غربت مفهوم بسیار گسترده تری دارد و این جنبه ظاهری تنها بخشی كوچك از آن مفهوم وسیع و عمیق است و بیش از هر چیزی آن را باید در سطح محبت و معرفت وفاداران به آن شخصیت و میزان التزام آنان به آموزه ها و تعالیم او جستجو كرد.

چنان كه سیدالشهدا علیه السلام در سخت ترین شرایط محدودیت زیارتش در ادوار مختلف تاریخی همچنان پرفروغ و درخشان باقی ماند و امامان مظلوم بقیع امروز علیرغم همه محدودیت ها عزیزتر و بزرگ تر و تابناك تر از همیشه به نظر می رسند.

امام هشتم با خلوت شدن حرم مطهرش غریب نمی شود، آنچه باعث غریب بودن حضرت ثامن الحجج می گردد بی توجهی ما به دستورات و خواسته های اوست.

خاندان پیامبر برای هدایت انسانها زندگی كردند و برای تحول و تغییر انسانها كوشیدند و برای سعادت بشر جان دادند تا با خون و جان خود بندگان خدا را از ضلالت و گمراهی نجات بخشند.

اگر حتى اندكی از پرتو هدایت آنان در زندگی ما بتابد و تاریكی های رفتار و گفتار ما را نورانی سازد و اگر با ارشاد و عنایت معنوی شان حتى ذره ای كردار ما تغییر كند و اصلاح شود هدف آنان محقق شده است، ولی اگر ما تغییری نكنیم و در مسیر خواسته قلبی شان گام برنداریم اگر از صبح تا شام هم در حرم مطهرشان بنشینیم باز هم آنان غریب خواهند بود.

صدام سفاك كه مردم را به خاك و خون می كشید و ملتها را در جنگ نابود می ساخت و زندانیان را در سیاهچال ها شكنجه می كرد، همان موقع به زیارت نمایشی نجف و كربلا هم می رفت.

آیا چنین حضور و زیارتی مطلوب خاندان پیامبر بود؟

گرچه حضور فیزیكی و ظاهری زائر در حریم مادی مضجع نورانی حضرت لازم و دارای آثار و بركات خاص هست اما اصل و اساس این رابطه توجه قلبی و توسل به آستان قدسی حضرت است چنان كه وقتی حجم زوار در تجمع میلیونی پیاده روی اربعین باعث نگرانی شده بود حضرت آقای سیستانی گفتند كه قبل از روز اریعین یا بعد از آن بیایید و از دور سلام بدهید و بروید!

(یادداشت روزنامه شهرآرا)

اگر قابل دانستید نگاهی بیندازید و به دوستانتان نیز معرفی فرمایید!